Κυριακή 17 Μαρτίου 2013

Δεκαεφτά

Πατέρα σε θυμήθηκαν όλοι. Συγγενείς, φίλοι, άνθρωποι που σε αγάπησαν, που σε μίσησαν, που σε νοιάστηκαν, που αδιαφόρησαν, που σε αγνόησαν είναι εδώ για να σε χαιρετήσουν. Όλη σου η ζωή παραταγμένη. Περιμένει δικό σου παράγγελμα. Το τελευταίο. Θυμάμαι πιτσιρικάς πολλές φορές προσπάθησα να μπω σε αυτό το συναίσθημα. Να χάνεις το πατέρα, την μάνα, τον αδελφό. Δεν είναι το ίδιο. Στην πραγματικότητα είναι βάρος και λύτρωση ταυτόχρονα.Βάρος γιατί δεν πρόκειται να ξαναδείς τον ανθρωπό σου και συνάμα λύτρωση γιατί κληρώνει η σειρά σου. Κανείς δεν είναι αθάνατος. Όλοι θα μπούμε στην βάρκα για απέναντι. Όχι δε θα κλάψω. Δεν πλησιάζω το φέρετρο. Θέλω να τον θυμάμαι ζωντανό. Να με κοιτά στα μάτια και να γελά. Όταν όμως περνά από μπροστά μου βλέπω έναν άλλο άνθρωπο μέσα. Δεν είναι αυτός ο δικός μου μπαμπάς...
Ο Ανδρέας είναι σε καλύτερη κατάσταση από μένα. Πρέπει να σκεφτεί τα παιδιά του. Είναι τα αντισώματα του. Η νομοτέλεια του σύμπαντος.Η ζωή νικά το θάνατο. Η μητέρα μου έχει καταρρεύσει. Δε μιλά, απλά μας γνέφει. Θεέ μου πως μπορείς να τσακίσεις έναν άνθρωπο?
- Θες να σου φέρω κάτι? της λέω.
- Τον πατέρα σου, μου κάνει. Μπορείς?
Την κοιτώ σα μαλάκας. Δε μπορώ να τη βοηθήσω. Δεν μπορώ να βοηθήσω τον
εαυτό μου. Μετά την κηδεία αποχωρώ διακριτικά. Γυρίζω σπίτι. Κάθομαι
στο καναπέ και λύνω το κομπό της γραβάτας. Δεν θέλω να δω κανέναν. Να
πάω πουθενά. Χτυπά το τηλέφωνο. Είναι ο Άγγελος.
- Αδελφέ, θες να περάσω απο κει?
- Όχι, προτιμώ να μείνω μόνος μου.
- Ότι χρειαστείς είμαι δίπλα σου.
- Το ξέρω και σε ευχαριστώ.
Όχι δε θα κλάψω. Κλείνω τα μάτια και χάνομαι. Οι πρώτες μνήμες που έχω με
εσένα είναι σε μια κασέτα TDK που σε ακούω να μου μιλάς. Με παροτρύνεις
να μιλήσω, να τραγουδήσω, να παίξω με τον Ανδρέα. Με κρατάς και γω περπατώ,
πέφτω και με βοηθάς να ξανασηκωθώ. Με μαθαίνεις ποδήλατο. Μετά ο νους
φεύγει και πάει στο χωριό στο κρεβάτι να μου λες παραμύθι, να κοιμάσαι
και γω να σε ρωτώ τι γίνεται μετά, στη πρώτη δημοτικού που σου ζητώ να
μείνεις έξω από το σχολείο και βγαίνω δυο τρεις φορές έξω να σε βρω με
αγωνία. Το είχες ξαναζήσει με τον Ανδρέα και νόμιζες ότι ήταν εύκολο.
Δεν ήταν. Μετά στο χωριό της μαμάς όπου έρχεσαι να μας βρεις μετά από
καιρό γιατί δουλεύεις.
- Έρχεται ο μπαμπάς μου!! φωνάζω. Ο δικός μου μπαμπάς...
Όχι δε θα κλάψω. Εικόνες διάσπαρτες με κατακλύζουν. Φεύγει ο νους και σε
βρίσκω να μιλάς με τον πατέρα σου και τον Θείο. Τους δείχνεις το κούτελο
μου και τους λες με περηφάνια
- Γνήσιος Λυγίζος!!
Στη τουαλέτα να ξυρίζεσαι με αρχοντιά και γω να σε παρατηρώ. Να μου κρατάς
το μάθημα και γω να το λέω απέξω. Να σου ζητάω μια ποδοσφαιρική εμφάνιση
της ομάδος μου, να αρνείσαι και στο τέλος να μου τη παίρνεις. Να γυρίζω σπίτι
και να μου φέρνεις τον έλεγχο. Να τσακώνεσαι με τη μάνα και να φεύγεις. Να
μαθαίνεις για το χαμό του πατέρα σου και να κλαις σα μωρό παιδί. Να
πηγαίνουμε κινηματογράφο. Να τρώω ξύλο γιατί είμαι ζωηρός. Να νοικιάζω
το πρώτο μου σπίτι, εσύ να αρνείσαι και στη συνέχεια να με βοηθάς να
το βάψω. Να με αγκαλιάζεις. Να με φιλάς. Να με μαλώνεις. Να με
συμβουλεύεις. Να διαφωνούμε. Να τσακωνόμαστε. Να συμβιβαζόμαστε. Να
αγαπιόμαστε. Και όλα πάλι από την αρχή.
- Θεέ μου πόσα θέλω να σου πω και πια δε μπορώ!!!
Όταν ανοίγω τα μάτια μου θυμάμαι την τελευταία φορά  που τον είδα.
Στο σπίτι μου. Το ηλιοβασίλεμα που δεν είδαμε παρέα και που ποτέ πια
δεν θα δούμε. Ο χρόνος, που ποτέ δεν είναι αρκετός τελικά. Την
τελευταία του ατάκα
- Τελείωσε το χαρτί στην τουαλέτα! Φρόντισε να το αλλάξεις...
Αν ήξερες ότι με βλέπεις για τελευταία φορά θα χρησιμοποιούσες κάτι
καλύτερο, αναρωτιέμαι...
Αρχίζω να γελάω και σιγά σιγά όλο αυτό εξελίσσεται σε γάργαρο
παρατεταμένο ξεκάρδισμα που γρήγορα μετατρέπεται σε λυγμούς και
κλάμα. Ένας κλαυσίγελος. Βάζω ένα Dimple σκέτο. Αυτό πατέρα θα το πιω
στην υγειά σου, σκέφτομαι καθώς το κατεβάζω με τη μία. Στο ράδιο κάνει
εισαγωγή το "Almost Martyrs" των Alex & Jake Parker και γω βουλιάζω στο
καναπέ
...Πριν το τέλος πως μοιάζει η σιωπή, σαν αγάπη μεγάλη*....
Ξανακλείνω τα μάτια, γέρνω το κεφάλι και αφήνομαι. Καλή αντάμωση πατέρα.
Απέναντι...



*Στίχος της Λίνας Νικολακοπούλου από το "Πριν το τέλος"

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου