- Άστο Ηenry, δεν είναι η μέρα σου σήμερα.
Κλείνω το βιβλίο και κατευθύνομαι προς τη κουζίνα. Παίρνω ένα χαμηλό ποτήρι από το ντουλάπι, βάζω λίγο πάγο και αδειάζω ένα μισοτελειωμένο Dimple που βρίσκω στο τραπέζι.
- Ωραία, σκέφτομαι, πάλι ξεμείναμε.
Με το ποτό στο χέρι μπαίνω στη τουαλέτα και κατουράω. Πατάω το καζανάκι και λίγο πριν βγω παρατηρώ στο μπιντέ ένα κουτί με χάπια και θυμάμαι το Πέτρο.
- Είναι ότι πρέπει για τη περίπτωση σου, μου είχε πει.
- Θα σε βοηθήσουν να κοιμηθείς.
Τα είχε φέρει από το τελευταίο του ταξίδι στο Άμστερνταμ όταν είχε πάει για προμήθειες. Επειδή όμως δεν θέλω να δω το Χριστό ξανασταυρώνεται πιάνω το κουτί και διαβάζω.
- Lendormin. Άκου όνομα για χάπι, σαν ήρωας της Marvel*
σκέφτομαι και συνεχίζω την ανάγνωση. Ηρεμιστικό - υπνωτικό φάρμακο που
χρησιμοποιείται στην βραχυχρόνια θεραπεία της σοβαρής ή εξουθενωτικής
αϋπνίας.
- Τέλεια, η περίπτωση μου, λέω και το καταπίνω με μια γουλιά ουίσκι.
Στην προσπάθεια μου να δω μετά από πόση ώρα επιδρά το φάρμακο
το μάτι μου πέφτει στις παρενέργειες. Μπορεί να προκαλέσει σοβαρή
αλλεργική αντίδραση, οίδημα προσώπου, κενά μνήμης και παραισθήσεις αν
συνοδευτεί με αλκοόλ.
- Μπράβο μαλάκα. Συγχαρητήρια.
Κάνω κάποιες αρνητικές σκέψεις αλλά δεν μασάω και περνάω στο σαλόνι.
Κάθομαι στο καναπέ και ανοίγω το ράδιο. Με ένα γρήγορο zapping που κάνω
πέφτω σε ένα αφιέρωμα στον Ξυλούρη που τραγουδά με πάθος το "Ντιρλαντά" και
την ίδια ώρα αναρωτιέμαι ότι ποτέ δεν έχω ανοίξει στη διαπασών το ηχοσύστημα
μου. Πείτε το
- Nεύρωση?
- Ψύχωση?
- Το φάρμακο?
- Κάλλο στον εγκέφαλο?.
Δεν ξέρω τι από όλα είναι αυτό που με οδηγεί να το κάνω αλλά σε λίγο το σπίτι
σείεται από ένα μακρόσυρτο ντιρλαντά, το τραπέζι τρίζει και το γούφερ*
κοντεύει να τρυπίσει. Πάνω στην έκσταση που νοιώθω χτυπάει η πόρτα και
χωρίς να το χαμηλώσω την ανοίγω. Μπροστά μου στέκεται ένας 75άρης
ψηλορείτης με ψαρά μαλλιά και μουστάκες. Στα χέρια του κρατάει ένα λευκό
μαντήλι.
- Να σαι καλά παληκάρι μου, μου κάνει με ζήλο. Σήμερα με ξανάνοιωσες.
Μου απλώνει το χέρι με το μαντήλι και παρασυρόμαστε σε ένα
ξέφρενο χορό που δεν υπάρχουν όρια. Ο χρόνος έχει σταματήσει για μας.
Βρισκόμαστε και οι δυο στους πρόποδες του Γιούχτα* που κρύβει τον Δία
και δε φοβόμαστε τίποτα, δεν ελπίζουμε τίποτα. Είμαστε ελεύθεροι**!.
- Ρε κωλόπαιδο, δε σέβεσαι τίποτα? με προσγειώνει στην πραγματικότητα ο
γείτονας του 3ου.
- Έχω τη γριά στο κρεβάτι με υπόθετα όλη μέρα, συνεχίζει με παράπονο.
Στα χέρια του κρατάει ένα λευκό καθετήρα και με κοιτάει με οργή.
- Συγνώμη, του απαντώ.
Χαμηλώνω το ράδιο και προσπαθώ να καταλάβω τι είδα πριν.
- Τι συγνώμη ρε? Η ώρα είναι μία μετά τα μεσάνυχτα και συ μου χορεύεις
ντιρλαντά και ντιρλαντά.
- Ηλία θα σου ανεβεί το σάκχαρο, ακούγεται μια φωνή από το τρίτο.
- Τράβα στο κρέβατι σου, έρχομαι, της λέει αυτός στον ίδιο τόνο. Αν
ξανασυμβεί θα καλέσω την αστυνομία, με απειλεί.
- Δεν θα ξανασυμβεί, του κάνω και κλείνω τη πόρτα.
- Πως είπαμε το φάρμακο? σκέφτομαι δυνατά και γελάω μόνος μου.
Αρχίζω να χασμουριέμαι και καταλαβαίνω ότι το χάπι έχει κάνει τη δουλειά του.
Αφήνω το ράδιο να παίζει χαμηλά και πέφτω στο κρεβάτι. Την ώρα που κλείνω τα
μάτια μου έρχεται από μέσα η μελωδία από το "Ζαβαρακατρανέμια". Κάνω ένα συνειρμό
με το γέρο μου και σβήνω με ένα χαμόγελο...
*Μορφέας= Θεότητα της ελληνικής μυθολογίας, γιος του Ύπνου, θεός των ονείρων.
*Marvel= Αμερικανική εκδοτική εταιρεία κόμικς, η διασημότερη ίσως στον κόσμο.
*Γούφερ= Ειδικό ηχείο για χαμηλές συχνότητες.
*Γιούχτας= Βουνό στο Ηράκλειο της Κρήτης. Σύμφωνα με την μυθολογία εκεί
είναι ο τάφος του Δία.
**Φράση παρμένη από την "Ασκητική" του Καζαντζάκη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου