- Έναν cappuccino, κάνω στη σερβιτόρα που με κοιτά σαν να έχω έρθει από το διάστημα.
- Πολύ αργά για καφέ, μου απαντά με υφάκι.
- Ένα ουίσκι? της λέω σαν μαθητούδι που ρωτά τη δασκάλα.
- Πολύ νωρίς! μου κάνει στον ίδιο τόνο.
- Μπύρα?
- Πολύ ξενέρωτο!
- Κρασί?
Αρχίζει να με αρέσει όλο αυτό.
- Πολύ κυριλέ!!
- Τεκίλα?
- Καλά το πας.
Επιτέλους φως στο τούνελ.
- Σφηνάκι?
- Σωστός ο παίκτης, μου κάνει. Κίτρινη με πορτοκάλι και κανέλλα,
συνεχίζει.
- Μπορώ να διαφωνήσω?
της λέω αλλά αυτή έχει ήδη γυρίσει πλάτη και φεύγει. Χαζεύω το κώλο της
καθώς ξεμακραίνει και φτιάχνω σενάριο με το μυαλό μου. Με προσγειώνει το
ύφος του μπάρμαν που βλέπει ότι βλέπω.
- Οκ, σκέφτομαι, μας πήρανε χαμπάρι.
Η μία παραγγελία φέρνει την άλλη και ενώ μπήκα για καφέ βγαίνω λιώμα.
Φθάνω στο σπίτι της Σοφίας και χτυπώ το κουδούνι.
- Αχ δεν είναι ο Λυκούργος!! φωνάζει μια παρέα μόλις με αντικρύζει.
Η Σοφία με αγκαλιάζει και με συστήνει στους υπόλοιπους.
- Ποιος είναι ο Λυκούργος ρε παιδιά? απορώ
- Ο Άγιος Βασίλης, κούκλε. Περιμένουμε τα δώρα του, μου λέει μια
μελαχροινή αφάνα με σορτς και καφτά πόδια.
Με πλησιάζει και καθώς τρίβεται πάνω μου γυρίζει και λέει στη Σοφία
- Αυτός θα κοιμήθει σπίτι μου απόψε.
- Αρετή το νου σου, μη παίζεις με τη φωτιά, κάνει η Σοφία και το
κλείνει εκεί.
Ξαφνικά το κουδούνι χτυπά και μπαίνει μέσα ένας τύπος με κοντομάνικο,
βερμούδα και σαγιονάρες. Ξυρισμένο κεφάλι και γουρουνότριχα στα πόδια.
- Στέφανε, ο Λυκούργος μας συστήνει η Σοφία.
- Χάρηκα, κάνω και παρατηρώ το μεγάλο δάχτυλο του ποδιού του. Είναι
διογκωμένο σε σχέση με τα υπόλοιπα και πατημένο σα να πέρασε τραίνο
από πάνω. Σα μπιφτέκι ένα πράμα. Μου έρχεται ένα κύμα αηδίας που
κορυφώνεται όταν ο τύπος βγάζει τις σαγιονάρες του και κάθεται οκλαδόν
στο καναπέ και αριστερά μου. Βγάζει από το τσαντάκι του ένα
αλουμινόχαρτο το ξετυλίγει και με κάμποσο πασπάλι από φούντα φτιάχνει
ένα σωλήνα.
- Λοιπόν, κάνει σα Βούδας, επειδή είμαστε πολλοί, από τρεις τζούρες ο
καθένας και προσοχή μη σας φύγει η τζιβάνα.
- Εμένα με χάλασες, του πετάω. Δε μου αρέσουν οι κανόνες και επειδή έχω
ήδη κεφάλι μη σου το στερήσω, λέω και σηκώνομαι.
Τους παρατηρώ από το μπαλκόνι καθώς λειώνουν και η ματιά μου πέφτει
στη Σοφία. Ψιλή, καστανόξανθη, κορμί κόλαση.
- Πως μου έχει ξεφύγει?
Μεγαλώσαμε μαζί αλλά πάντοτε την έβλεπα ερωτικά. Δεν πιστεύω στην
φιλία με γυναίκα. Πάντοτε ενυπάρχει το ερωτικό στοιχείο. Για να ευδοκιμήσει
πρέπει ο ένας να μη γουστάρει και ο άλλος να το αποδεχτεί πραγματικά.
- Τι είναι αυτό στο χέρι σου? ρωτά μια πιτσιρίκα τον Λυκούργο
και παρατηρούμε στο δεξί μπράτσο του ένα μικρό βέλος καλυμένο απο το
μανίκι του.
- Η ουρά από αυτό, απαντά αυτός
και τραβώντας τη μπλούζα του μας εμφανίζει ένα τατουάζ με ένα δράκο που
καλύπτει όλη τη πλάτη του και καταλήγει στο χέρι του.
- Ουάου, κάνει η πιτσιρίκα με θαυμασμό. Απίστευτο!!
- Η τρίχα ή ο δράκος? απορώ και πέφτουν γέλια.
Ο Λυκούργος το βρίσκει αστείο και γελά και αυτός. Αμέσως μετά η Σοφία μοιράζει
τα εισιτήρια και βγαίνουμε στο δρόμο. Περπατάμε ο ένας πίσω από τον άλλο
με βήμα λες και είμαστε άγημα. Χωνώμαστε σε ένα μπουγατσοπωλείο.
- Μία μπουγάτσα με τυρί. Όχι με τυρί. Με κιμά. Όχι με κιμά. Με κρέμα. Όχι με
κρέμα. Με σπανάκι... Είμαστε πολλοί, πιωμένοι και δεν ξέρουμε τι θέλουμε.
Αυτός που έχει το μαγαζί τα έχει παίξει.
- ...Με σοκολάτα. Όχι με σοκολάτα. Σκέτη. Όχι σκέτη...
- Να βάλω μία μπουγάτσα με αρχίδια? μας κάνει απηυδισμένος
και προκάλει κύματα γέλιου κατά ριπάς. Τα γαιδουρινά ξεκαρδίσματα του
Λυκούργου ακούγονται μέχρι το Θερμαικό. Έχουμε μία ώρα μέχρι τη συναυλία
και χωνόμαστε μέσα σε ένα μπαράκι. Το "Rave the rhythm" των Channel X μας
ανεβάζει τη λίμπιντο* και σαν άλλος Michael Douglas πιάνω τη
Σοφία - Saron Stone - και χορεύουμε αγκαλιά. Η οινοποσία συνεχίζεται σε
αμείωτους ρυθμούς και σιγά σιγά οι σφυγμοί ανεβαίνουν. Παρατηρώ στα
δεξιά μου μία παρέα σε τραπέζι να τραγουδά το Happy birthday και στη
μέση μια κοπελιά ντυμένη λιλά να σβήνει κεράκια σε μια τούρτα σοκολάτα.
Εκείνη τη στιγμή ξεκινά η εισαγωγή από το "Ready steady go" του Paul
Oakenfold και ο Λυκούργος βγάζει μια κραυγή λες και τον σφάζουν. Με
πιάνει και κάνοντας δύο στροφές με εκσφενδονίζει στον αέρα. Καθώς
αιωρούμαι αναρωτιέμαι πόσο μαλάκας είναι. Προσγειώνομαι πάνω στη τούρτα
γενεθλίων και σαρώνω ότι υπάρχει πάνω στο τραπέζι. Ποτήρια, μπουκάλια,
παγοθήκες, τασάκια, φυστίκια. Κάποια από αυτά πέφτουν κάτω και κάποια
απλώνονται στις επιδερμίδες της παρέας. Η μισή τούρτα τρίβεται πάνω μου
και η άλλη μισή μοιράζεται στο λιλά φόρεμα της κοπέλας και στη μούρη
της. Σηκώνομαι δοκιμάζω λίγο από τη τούρτα και της λέω πολύ ψύχραιμα
- Χρόνια σου πολλά. Θα προτιμούσα τη σοκολάτα όχι με παντεσπάνι αλλά
γκοφρέτα. Το λογαριασμό στον αρκουδιάρη από κει και δείχνω τον Λυκούργο.
Η γκόμενα τρελαίνεται, πεφτούν κάτι ψιλές και σε νεκρό χρόνο είμαι
εκτός μαγαζιού. Μες στη θωλούρα μου, ανακαλύπτω ότι το δεξί μου χέρι
έχει ματώσει. Πιθανόν αρτηρία. Έτσι αντί να χαζεύω το Simon Le Bon και
τη παρέα του βρίσκομαι στα επείγοντα περιστατικά και ένα φοιτητάριο
που κάνει τη πρακτική του έχοντας εφημερία, δουλεύει σταυροβελονιά
πάνω στο χέρι μου. Αποτέλεσμα δώδεκα ράμματα, επίδεσμος, αντιβίωση και
παυσίπονα για μια βδομάδα. Φθάνω στο χώρο που γίνεται η συναυλία λίγο
πριν τελειώσει. Δε ψάχνω να βρω τη παρέα μου. Κάθομαι σε μία γωνιά και
γλύφω τις πλήγες μου. Δεν έχει νόημα να μιλήσω στη Σοφία. Έχει ήδη καταλάβει.
Με το "Come undone" οι Duran Duran ρίχνουν αυλαία. Κινούμαι προς την
έξοδο με κατεύθυνση προς το σταθμό, όταν μια φωνή με αιφνιδιάζει
- Για που το βαλες κούκλε? Σου είπα ότι θα κοιμηθείς σπίτι μου απόψε!!
Γυρίζω και βλέπω την Αρετή. Είναι μόνη. Με παίρνει αγκαλιά. Δεν θέλω να
της εξηγήσω και αυτή δεν θέλει να μάθει. Τέλειος συνδυασμός. Καθώς
κατηφορίζουμε προς τη παραλία κάνω μια αποτίμηση της ημέρας. Είμαι
άυπνος, μεθυσμένος και πονάει το χέρι μου.
- Τουλάχιστο θα πηδήξω, σκέφτομαι
Δίκαιη ανταλλαγή.
- Εσείς τι λέτε?...
*Ρελαντί = Γαλλική λέξη ralenti. Μεταφορικά δηλώνει τον αργό και χαλαρό ρυθμό
*Λίμπιντο = Γερμανική λέξη libido. Η ερωτική ορμή ή τάση, πόθος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου