Εικοσιπέντε

Ξημέρωσε. Πέφτουν οι τίτλοι τέλους από το "Inception". Γαμημένο φινάλε.
- Πέφτει τελικά η σβούρα ή όχι?
- Βλέπει όνειρο ή όχι?
- Μήπως βλέπω εγώ?
Μα εσύ δε κοιμάσαι. Για την ακρίβεια έχεις δύο εβδομάδες να κοιμηθείς.Και δεν είναι δύσκολο ξέρεις. Κλείσε τα μάτια και μέτρα προβατάκια ή σκέψου τι έκανες χθες ή τι θα κάνεις αύριο. Οχού με ζάλισες. Πάψε. Θέλω να ακούσω το μουσικό θέμα του Zimmer. Ξεκινά αργά. Σιγά σιγά ανεβάζει στροφές. Και στο τέλος στα δίνει. Απλά τέλειο. Η νύχτα που πέρασε ήταν αφιεωρωμένη στον σκηνοθέτη Nolan. Το πρόγραμμα είχε ως εξής: 24:00 με 02:00 ="Memento", 02:00 με 04:00 ="Insomnia" και 04:00 με 06:00="Inception". Αύριο είναι η νύχτα του Fincher.Μεθαύριο του Tykwer. Στρίβω τσιγάρο και αδειάζω στο στόμα μου τη τελευταία γουλιά ουίσκι που μου απόμεινε. Η ώρα λίγο πριν τις 07:00. Πιάνω στα χέρια μου τον "Άρχοντα των Μυγών" του William Golding. 250 σελίδες. Με 30 σελίδες την ώρα σε 8 ώρες περίπου θα το έχω διαβάσει. Δηλαδή αν αφιερώσω τρεις ώρες τη μέρα σε τρεις μέρες θα το έχω καταπιεί. Ωραία και μετά έχουν σειρά "Οι Νάνοι" του Pinter. 220 σελίδες. 7 ώρες. Δύο μέρες. Φτιάχνω καφέ και ξεκινώ το διάβασμα. Μουσική βάζω να παίξουν δύο συλλογές από την Irma Records, Trip hop shop και Trip hop boutique. Molto* jazz.
Γύρω στις 10:00 το στομάχι μου με κόβει. Πεινάω. Κλείνω το βιβλίο.
Σκέφτομαι εναλλακτικές. Το ψυγείο μου είναι άδειο. Ο Κοσμάς είναι στη
δουλειά. Αναγκαστικά πρέπει να βγω έξω.
- Πως γίνεται αυτό χωρίς να μετακινηθώ?
Το κρεβάτι μου αρχίζει να κινείται λες και έχει ρόδες. Βγαίνει στο δρόμο με
μένα σκεπασμένο στα σεντόνια μου. Περνάει την Υμηττού, κάνει προσπεράσεις και
σταματάει στα φανάρια. Οι οδηγοί δίπλα μου με φωνές επιδοκιμασίας με αποθεώνουν.
- Είσαι και ο πρώτος!
- Καλά ξηγιέσαι!
- Σκεπάσου μη αρπάξεις καμιά πούντα!
Μπαίνω στο "Pumkin Donuts" και χωρίς να σηκωθώ παραγγέλνω ένα με γεύση βατόμουρο,
ένα με γεύση κανέλλα και ένα με καρύδα. Ο πωλητής μου τα φέρνει στο κρεβάτι
και εγώ αναρωτιέμαι με ποιο να ξεκινήσω. Διαλέγω το donut καρύδα και
τη στιγμή που πάω να τo δαγκώσω χτύπα το κουδούνι της πόρτας μου. Κοιτάω
από το ματάκι και βλέπω τον ιδιοκτήτη ο οποίος έχει έρθει για το νοίκι.
Τώρα δέσαμε. Δε μιλάω. Δεν αναπνέω. Δε μπορεί θα φύγει, σκέφτομαι.
- Κύριε Λυγίζο, ανοίξτε μου σας παρακαλώ. Το ξέρω ότι είστε μέσα. Ακούω
  μουσική.
Τώρα τι να κάνω. Και δεν είναι ένα, δεν είναι δύο. Είναι τέσσερα. Επί 400.
1600 ευρώ. Χτύπα όσο θέλεις. Ουκ αν λάβεις παρά του μη έχοντος*.
- Κύριε Λυγίζο η υπομονή έχει και τα όρια της. Το ξέρω ότι με ακούτε. Σας
  δίνω μία εβδομάδα προθεσμία. Μετά θα έρθω με δικαστικό κλητήρα. Με
  ακούτε?
Ρε δε πα να ρθεις και με το Μπομπ το μάστορα!! σκέφτομαι και επιμένω
στη στάση μου. Εγχειρίδιο καλού ψεύτη. Αν σε πιάσουν αρνείσου τα πάντα.
Πίστεψε το ψέμα σου. Μόνο τότε θα φανεί αληθινό.
- Μία εβδομάδα! Ακούσατε? Θα επανέλθω δριμύτερος. Το νου σας!!!
Ναι σε σένα θα τον έχω. Δε με φτάνουν αυτά που παιρνώ. Σκοτίστηκα. Την
επόμενη φορά αν θες να σου ανοίξω έλα με donuts. Που είχαμε μείνει? Α!
ναι στο στομάχι μου που έχει δεθεί κόμπος. Έλα αγόρι μου μια απόφαση
είναι, σκέφτομαι. Σήκω,πλύσου,ντύσου και βγες έξω. Σκέψου ότι πρέπει να
φας κάτι. Με την ευκαιρία θα επιστρέψεις και τις ταινίες στο video club.
Με ένα σμπάρο, δυο τρυγόνια. Λίγα λεπτά αργότερα είμαι καθοδόν και κάνω
ταμείο. Πέντε ευρώ στη μία τσέπη και τρία ευρώ και δύο κουμπιά στην
άλλη. Σύνολο οχτώ. Θέλουμε έξι ευρώ για τις ταινίες. Άρα μας μένουν δύο.
Δε γαμιέται. Αναπροσαρμογή σχεδίου. Αντί για donuts βολεύομαι και με δύο
τυρόπιτες κουρού. Μπαίνω στο φούρνο και οι αναθυμιάσεις μου φέρνουν
ίλιγγο. Περιμένω στη σειρά υπομονετικά και ήδη σταμπάρω το δίσκο. Μόλις
έρχεται η σειρά μου και πριν αρθρώσω λόγο πέφτει το μάτι μου στο
καρτελάκι με τη τιμή. 1,20.
- Πως είπατε? 
- Από πότε? 
Είμαι έτοιμος να βάλω τις φωνές, να κάνω σαματά, είκοσι cents παραπάνω
και όμως το μέγεθος είναι το ίδιο και το χρώμα επίσης.
- Μήπως το τυρί που βάζετε είναι περισσότερο?
- Το φύλλο που χρησιμοποιείται είναι καλύτερο?
- Χρεώνεται τη χαρτοπετσέτα?
- Το σακουλάκι?
Είμαι πυρ και μανία. Θα διαμαρτυρηθώ στο ινστιτούτο καταναλωτή. Δε μπορείτε
να στερείται από το κοσμάκη τη πρωινή του τυρόπιτα. Τη καθιερωμένη του στάση.
Τη καθημερινή του απόλαυση. Βέβαια όταν τελικά ανοίγω το στόμα μου ζητώ από
την πωλήτρια μία κουρού τυρόπιτα και ένα μπουκαλάκι νερό.
- Γιατί πήρες νερό?  Πεινάς. Δε Διψάς.
Στο video club ο χλεμπονιάρης υπάλληλος με καλημερίζει και εγώ ρεύομαι
τη τυρόπιτα. Να πάρει. Βιαστικα την έφαγα. Το μάτι μου πέφτει σε μία
ξανθούλα. Φορά σαλοπέτα* και έχει γυμνούς τους ώμους. Αμφιταλαντεύεται
μεταξύ του "Closer" και του "Little miss sunshine". Ρωτά τον υπάλληλο.
- Δεν τα χω δει, της λέει o ιερόσυλος. Σου προτείνω τον Τουρίστα με τον
  Τζόνυ Ντεπ και την Αντζελίνα Τζολί.
Δεν της λες καλύτερα να κόψει τις φλέβες της, αναρωτιέμαι και παίρνω
θέση.
- Πάρε και τα δύο. Σπουδαίες ταινίες. Καθηλώτικες ερμηνείες. Φοβερά
  soundtracks
Η τύπισσα με κοιτά λες και της έλυσα το γόρδιο δεσμό. Χαμογελώντας
μου λέει
- Πως ξέρεις τα γούστα μου?
- Δεν τα ξέρω. Τη γνώμη μου σου λέω.
- Σε ευχαριστώ, μου κάνει και κατευθύνεται στο ταμείο.
Εγώ πληρώνω και μαζεύω τις ταινίες για το επόμενο αφιέρωμα. Λίγο πριν φύγω
και ενώ ο χλεμπονιάρης* εξυπηρετεί τη ξανθούλα μου πετά με σοβαρότητα.
- Κύριε Λυγίζο έχετε κάτι ταινίες τις οποίες δεν έχετε επιστρέψει ακόμα?
- Πως? Δε μπορεί.
- Πάνε κιόλας δυο εβδομάδες.
- Δε νομίζω. Πρόκειται περί λάθους.
- Μα είναι στο κωδικό σας. Άμα θέλετε, σας λέω και ποιες είναι.
- Για πείτε μου?
- Λοιπόν. Συγκεκριμμένα τρεις ταινίες. Είναι το: Έλα με φόρα, Οι κυρίες
  θέλουν κλαρίνα και Βρέχει χύσι στο Παρίσι.
- Τι βρέχει...?
Μα τι λέω μωρέ!!
- Πρόκειται περί λάθους, επαναλαμβάνω και σκέφτομαι τον Άρη.
Πάλι πήρε τσόντες στο κωδικό μου. Η ξανθούλα με κοιτά με οίκτο και
νοικιάζει το "Τουρίστα" και ο χλεμπονιάρης καθώς φεύγω γελά χαιρέκακα.
Βγαίνω στο δρόμο και πριν γυρίσω στο σπίτι μπαίνω σε γνωστή αλυσίδα
βιβλίων.
- Καλημέρα, μου κάνει μια μικρωκαμωμένη πωλήτρια. Να σας βοηθήσω?
- Ναι πως!! Έχετε τον "Οδυσσέα" του James Joyce?
- Βέβαια. Να σας το φέρω?  Θα το πάρετε?
- Όχι αυτή τη στιγμή. Δε κρατάω χρήματα πάνω μου.
- Θέλετε να σας το κρατήσουμε?
- Όχι αφήστε. Ξέρετε δεν αγοράζω βιβλία. Τα δανείζομαι από τη δημοτική
  βιβλιοθήκη.
- Και τότε τι θέλετε κύριε?
- Να μάθω πόσες σελίδες έχει το βιβλίο?
- Πόσες σελίδες? με κοιτά με απορία
- Ακριβώς.
Η πωλήτρια ψάχνει στον υπολογιστή και μου λέει
- 820 σελίδες κύριε.
- Σας ευχαριστώ πολύ, της λέω και βγαίνω στο δρόμο.
Μεσημέριασε. Κινούμαι προς το σπίτι. 820 σελίδες λοιπόν. Δηλαδή 27 ώρες.
Με τρεις ώρες την νύχτα μας κάνουν σύνολο 9 νύχτες. Όχι μία, όχι δύο.
Εννιά. Δε μπορεί διάολε, κάποια στιγμή θα με πάρει ο ύπνος...




*Molto = Ιταλική λέξη που σημαίνει πολύ
*Σύμφωνα με την μυθολογία η φράση αυτή ανήκει στον κυνικό φιλόσοφο Μένιππο
ο οποίος είναι ο μόνος που πέρασε στον Άδη διεσχίζοντας τον ποταμό Αχέρωντα
δίχως να πληρώσει ναύλα στον Χάροντα γιατί δεν είχε.
*Σαλοπέτα = Από την γαλλική λέξη salopette. Παντελόνι με επιστήθιο και τιράντες.
*Χλεμπονιάρης = Από την χλεμπόνα που σημαίνει το αγγούρι ή το πεπόνι που
πάει να σαπίσει. Αυτός που έχει κίτρινο χρώμα, ο κιτρινιάρης, ο αρρωστιάρης.