Τριανταένα

- Πάρε με αγκαλιά, μου κάνει η Νίκη και με τα πόδια της σηκώνει το σεντόνι και καλύπτει το γυμνό κορμί μέχρι το στήθος της.
- Θέλω να κοιμηθούμε αγκαλιά σήμερα, επιμένει.
Φοράω το εσώρουχο μου και στρίβω τσιγάρο. Καθώς το ανάβω γυρίζω και τη κοιτάω.
- Δεν είναι και πολύ καλή ιδέα νομίζω.
- Από την ημέρα που γνωριστήκαμε δεν έχουμε κοιμηθεί παρέα. Ή θα κάνουμε έρωτα μέχρι το πρωί ή θα διασκεδάζουμε.
- Και τι έχει αυτό? ρωτάω
- Τίποτα, μια χαρά... αν είσαι βρικόλακας!
- Οι βρικόλακες κοιμούνται το πρωϊ.
- Εγώ το πρωί θέλω να κάνω άλλα πράγματα. Και σοβαρά τώρα μετά τις 04:00 δεν είναι διασκέδαση αλλά παρακμή.
- Ο έρωτας είναι παρακμή?
- Στέφανε μιλάω όταν είμαστε έξω. Στον έρωτα σου είπα τι με ενοχλεί.
- Που δε κοιμόμαστε μαζί?
- Όχι!
- Τι?
- Που δε κοιμόμαστε αγκαλιά!
- Νίκη καλύτερα να φύγεις.
- Πολύ ώριμη αντίδραση. Συγχαρητήρια. Και στα εύκολα έ!.. Δηλαδή στα δύσκολα τι θα κάνουμε?
- Πήγε κιόλας 02:00! Θες να σε πάω εγώ στο σπίτι σου?
- Κατάλαβα...
Πετάγεται από το κρεβάτι και αρχίζει να ντύνεται. Τα λιτά καστανά της
μαλλιά αγκαλιάζουν τους ώμους της. Η κόπιτσα από το σουτιέν
συγκρατεί το στητό στήθος της. Δεν είναι μεγάλο, ούτε μικρό. Είναι το
ιδανικό. Τα πόδια της αγγίζουν τη γη και φτάνουν μέχρι το παράδεισο του
κάθε άντρα. Εκεί αυτός που τη σμίλεψε είχε έμπνευση. Όχι, θα σου
αντισταθώ Σειρήνα των απολαύσεων και σαν άλλος Οδυσσέας θα μείνω δεμένος
στο κατάρτι της καρδιάς μου και θα εκλιπαρώ για ένα χάδι σου.
- Δε χρειάζεται να έρθεις μαζί μου, κάνει φθάνοντας στη πόρτα.
- Πριν φύγεις σου χρωστάω μια εξήγηση.
- Τι, θα μου δώσεις το χάπι μου? Δεν θέλω να την ακούσω.
- Δε θέλω να κοιμηθούμε αγκαλιά γιατί δεν θέλω να ξυπνήσουμε αγκαλιά!
- Δε καταλαβαίνω, απορεί.
- Λοιπόν αν ξυπνήσουμε αγκαλιά πιθανόν να κάνουμε έρωτα πάλι και θα 
  είναι καλύτερος από κάθε άλλη φορά γιατί θα είναι στο φως της ημέρας,
  στο φως της αλήθειας, μετά μπορεί να κάνουμε μαζί και ντους, πιθανόν
  να πάρουμε παρέα και πλούσιο πρωινό με αβγά, μπέικον, αχνιστά κρουασάν,
  χυμούς και φρέσκο καφέ, αργότερα πιθανόν να περάσουμε και τη μέρα μαζί
  κανονίζοντας να δούμε καμιά ταινία ή να ακούσουμε μουσική, εκεί πιθανόν
  να βρούμε ευκαιρία να μιλήσουμε ουσιαστικά ο ένας για τον άλλο και
  πιθανόν στο τέλος της ημέρας να σου έχω γίνει απαραίτητος έτσι ώστε να
  μένεις σπίτι μου τις περισσότερες μέρες και πιθανόν στο τέλος της
  εβδομάδας να μου ζητούσες να σου βγάλω δεύτερο κλειδί και εγώ πιθανόν
  να στο έβγαζα και σιγά σιγά θα εμφανιζόταν η οδοντόβουρτα σου στο
  μπάνιο μου, λίγα λίγα τα ρούχα σου στη ντουλάπα μου, τα προσωπικά σου
  αντικείμενα σε ολόκληρο το σπίτι και πιθανόν στο τέλος του μήνα να
  μετακόμιζες και συ, πιθανόν να το δεχόμουν και πιθανόν το πρώτο καιρό
  να είναι ειδυλλιακά, να κάνουμε έρωτα συνεχώς, να βγαίνουμε να γελάμε ,
  να διασκεδάζουμε, πιθανόν να με ενοχλεί τις νύχτες που τρίζεις τα
  δόντια σου και να ενοχλεί εσένα που ροχαλίζω, πιθανόν να με ενοχλεί
  να βάζεις σε τάξη τα πράγματα μου και να ενοχλεί εσένα όταν κατουράω
  το καπάκι στη τουαλέτα, πιθανόν να με ενοχλεί που μιλάς με τις ώρες στο
  τηλέφωνο με τη μάνα σου και να ενοχλεί εσένα που μεθάω και καπνίζω,
  πιθανόν να με ενοχλεί που περιμένω ώρες μέχρι να βαφτείς και να ενοχλεί
  εσένα που δε δίνω ιδιαίτερη σημασία πάντα σε όσα λες, πιθανόν όμως να
  μη το κάνουμε και θέμα και να κάνουμε υπομονή με την ελπίδα ότι κάποιος
  από τους δυο θα αλλάξει και πιθανόν να ζητήσεις να γνωρίσεις τους
  κολλητούς μου και να κάνεις προσπάθεια να τους αρέσεις και πιθανόν να
  γνωρίσω τις φίλες σου και να πήξω μέχρι θανάτου αλλά να το κάνω γιατί
  μου το ζητάς και πιθανόν εντελώς τυχαία να γνωρίσεις την οικογένεια μου
  και πιθανόν να θελήσεις να γνωρίσω και τη δική σου και πιθανόν να με
  ρωτήσεις τι σκέφτομαι για μας και αν θα πάμε παρακάτω και πιθανόν εγώ
  να θέλω να σε χωρίσω γιατί εγώ ήθελα μόνο να γελάμε μαζί χωρίς έγνοιες
  και πιθανόν εσύ να αρχίσεις να κλαις και να το κάνεις περισσότερο
  δύσκολο από τι είναι και πιθανόν να μέναμε για λίγο καιρό χώρια και
  πιθανόν σε αυτό το διάστημα να συνειδητοποιούσα ότι μου έχεις γίνει
  απαραίτητη και πιθανόν να κάνω και λάθος τα ξαναβρίσκαμε και κάναμε
  μια προσπάθεια ακόμα και πιθανόν να μην είναι όπως το πρώτο καιρό αλλά
  εμείς επιμένουμε γιατί είμαστε τόσο καιρό μαζί που έχουμε ξεχάσει πως
  είναι να είμαστε μόνοι και αυτό μας φοβίζει και πιθανόν να παντρευτούμε
  και πιθανόν να κλαίμε και οι δύο τη μέρα του γάμου μας και πιθανόν να
  κάνουμε και παιδιά και πιθανόν να κάνουμε έρωτα όλο και πιο σπάνια και
  πιθανόν να συζητάμε τι μπορεί να φταίει και πιθανόν  να καβγαδίζουμε
  και όλα αυτά να βγαίνουν στον αφρό και πιθανόν τότε να είναι ακόμα πιο
  δύσκολη οποιαδήποτε απόφαση και πιθανόν κάποια στιγμή να κοιταχτούμε
  στο καθρέφτη και να μην αναγνωρίσουμε το είδωλο μας γιατί πιθανότατα
  θα είμαστε κάποιος άλλος...
Τα καστανά της μάτια βουρκώνουν αλλά τα δάκρυα της είναι περήφανα και
δε μου κάνουν τη χάρη να φανερωθούν. Πιάνει το πόμολο της πόρτας την
ανοίγει και πριν φύγει γυρίζει και με κοιτά.
- Πιθανόν να έχεις δίκιο... Ξέχασες όμως μια πιθανότητα. Μάλλον την βασικότερη.
- Ποια?
- Ότι αυτή τη πιθανότητα θα τη ζούσαμε μαζί...βλάκα!
Κοπανάει τη πόρτα και βγαίνει στο δρόμο. Τη παρακολουθώ από το παράθυρο
προσέχοντας μη με δει. Περπατάει αργά με το κεφάλι σκυφτό. Χάνεται στο
σκοτάδι. Ίσως ήμουν υπέρ του δέοντος σκληρός. Η δέσμευση με φοβίζει από
παιδί χωρίς να υπάρχει σοβαρός λόγος. Ο φόβος της στέρησης της
ελευθερίας με κάνει να αντιδρώ σπασμωδικά. Κλείνω το παράθυρο και βάζω
ένα Dimple. Μπροστά στο καθρέφτη κοιτάω την αντανάκλαση μου. Ξαφνικά
παίρνει ζωή
- Είσαι καλός με τις πιθανότητες? με ρωτά
Δε μπορεί. Δε είναι δυνατόν. Στέφανε είναι οφθαλμαπάτη, μονολογώ. Έχω να
κοιμηθώ μέρες και μου την έχει βαρέσει στο κεφάλι. Κλείνω τα μάτια. Τα
ανοίγω πάλι.
- Η πιθανότητα να ήταν κάπως αλλιώς την έχεις σκεφτεί? επιμένει
Χύνω το ουίσκι στο καθρέφτη, η αντανάκλαση μου χάνεται. Κάθομαι στο
καναπέ και κοιτώ το ταβάνι. Δε θα μπορεί να ήταν διαφορετικά. Όχι.
- Δε μπορεί...
- Δε μπορεί...
- Δε μπορεί...
- Μπορεί?...