Οχτώ

Τα κυριακάτικα μεσημέρια είναι αφιερωμένα στην οικογένεια. Φροντίζω να είμαι συνεπής αν και το κακό με τις Κυριακές είναι ότι ακολουθούν τα Σάββατα και συνήθως με βρίσκουν κάποιες φορές σε ημιλιπόθυμη κατάσταση και κάποιες άλλες σε ξένα σπίτια με απώλεια μνήμης. Σήμερα όμως αισθάνομαι καλά και μια και πεθύμησα το σπιτικό φαγητό μέσα σε λίγα λεπτά βρίσκομαι στο Βύρωνα. Στη γειτονιά που μεγάλωσα.
- Μάκη! ήρθε το παιδί φωνάζει η μητέρα μου και με αγκαλιάζει. Την φιλώ και χώνομαι στην κουζίνα. Η μυρωδιά από το γιουβέτσι με καθηλώνει.
- Το πατέρα σου δεν θα τον χαιρετήσεις βρε κωλόπαιδο?  μου κάνει με παράπονο ο γέρος μου.
- Πίσω από την μητέρα σου μπορώ να μπω, πίσω όμως και από το γιουβέτσι? συνεχίζει ακάθεκτος.
Με αγκαλιάζει σφιχτά. Ένα περίεργο πράγμα. Οι εναγκαλλισμοί με τον πατέρα μου εχουν πάντα κάτι το συναρπαστικό. Έχεις την εντύπωση κάθε φορά πως είναι οι τελευταίοι.
- Φύγετε από την κουζίνα μου, ζητάει επιτακτικά η μητέρα. Δεν είναι
  έτοιμο το τραπέζι. Μόλις το ετοιμάσω θα...
- ...Φωνάξεις έτοιμη, την διακόπτω. Μου γελάει.
- Άννα, κάνει ο πατέρας, ο Ανδρέας δεν θα έρθει. Με πήρε τηλέφωνο. Η μικρή,
  τους είχε στο πόδι όλη νύχτα.
Ο Ανδρέας είναι ο μεγαλύτερος αδελφός μου, 33 χρονών, παντρεμένος με την
Μαριάννα, με δύο παιδιά - το ένα μάλιστα σχετικά πρόσφατα - απόφοιτος της
ΑΣΟΕΕ, υπάλληλος σε τράπεζα και το καμάρι της οικογένειας.
- Οκ, θα στρώσω τραπέζι για τρεις, κάνει η κυρά Άννα 
- Στέφανε, πάμε να κάτσουμε μέσα με προτρέπει ο γέρος μου.
Τον ακολουθώ. Μπαίνοντας στο σαλόνι το μάτι μου πέφτει σε ένα μισοανοιγμένο
βιβλίο του Samuel Beckett "Το τέλος του παιχνιδιού" ενώ ακούγεται
χαμηλά το "Force Marker" του Brian Eno γεγονός που μου ανεβάζει τη
διάθεση γιατί μου θυμίζει την κλασική ταινία "Ηeat" με τους κολοσσούς
Al Pacino και Robert De Niro, πριν πάρουν τη κάτω βόλτα.
- Είσαι καλά?
- Μια χαρά, του λέω και δυο τρομάρες σκέφτομαι.
- Χρειάζεσαι χρήματα?
Είμαι άφραγκος, χρωστάω παντού, θέλω απεγνωσμένα λεφτά αλλά διαθέτουμε
και μια περηφάνια και χωρίς να το πολυσκεφτώ του απαντώ
- Όχι!!
- Είσαι ευτυχισμένος?  με αιφνιδιάζει.
Πάντα έχει ένα τρόπο να το κάνει αυτό. Σε ρωτάει άσχετα πράγματα και
εντελώς ξαφνικά σου πετάει κάτι που σε στέλνει. Για τον πατέρα μου όλα
έχουν να κάνουν με την ευτυχία. Μπορείς να την ανακαλύψεις στα πιο απλά
πράγματα συνηθίζει να λεει. Ότι κάνεις στη ζωή σου κάντο με στυλ. Κομψός,
στην εποχή του, έραβε τα κοστούμια του όταν οι πιο πολλοί τα αγόραζαν
έτοιμα. Χωρίς πολλά λεφτά ψάχνει πάντα το εκλεπτυσμένο είτε αυτό είναι
ρούχο, φαγητό, ποτό ή διασκέδαση. Παντρεύτηκε από έρωτα και ήθελε πολύ
μία κόρη - την Γαλήνη του - αλλά του προέκυψαν δυο μούργοι.
- Προσπαθώ, του απαντώ αλλά πιο πολύ το λέω για να πείσω τον εαυτό μου.
- Έτοιμη!! φωνάζει από μέσα η κυρά Άννα.
Καθόμαστε στο τράπεζι. Αρχίζω να τρώω βιαστικά γεγονός που την κάνει
έξαλλη.
- Δε θα στο πάρει κανένας, μου λέει.
Η μητέρα μου είναι ένας τύπος αρκετά διαφορετικός από τον πατέρα μου.
Είναι πρακτική. Αγορομάνα. Μιλάει πολύ και σε σφάζει με το βαμβάκι. Για
όλα τα πράγματα έχει λόγο και για όλα παίρνει θέση. Την θυμάμαι πάντα
σε ότι της ζητούσα να έχει άποψη.
- Μαμά να μάθω μποξ? 
- Θα σου χαλάσουν το γλυκό σου προσωπάκι!
- Μαμά να μάθω σαξόφωνο? 
- Θα σου κρεμάσουν τα μάγουλα απο το φύσημα.
- Μαμά θα μου πάρεις μηχανή? 
- Τι μηχανή παιδί μου?  Ξυριστική.
Απίστευτη. Λατρεύει τα βιβλία, τα ταξίδια και τα εγγόνια της.
- Το σπίτι σου είναι καθαρό? μου κάνει.
- Άλλη ερώτηση..
- Ακόμα στο super market δουλεύεις? επιμένει.
- Μου πιάνεις την σαλάτα..
- Πότε θα νοικοκυρευτείς? με αποτελειώνει
- Μόλις θυμήθηκα ότι έχω αφήσει ανοιχτό το θερμοσίφωνα στο σπίτι
λέω και σηκώνομαι βιαστικά, την φιλάω, κάνω ένα νεύμα στο πατέρα μου
και φθάνω στην εξώπορτα.
- Ξέρεις ότι μπορείς να έρθεις όποτε θέλεις να μείνεις μαζί μας, μου
  κάνει στοργικά.
Εκείνη την στιγμή ακούγεται από μέσα η εισαγωγή από το "White rabbit"
των Jefferson Airplane. Τι πιο τέλειο για την μεγάλη μου έξοδο. Βγαίνω
στο δρόμο. Δεν υπάρχει ψυχή. Κατευθύνομαι προς το κεντρικό δρόμο. Μοιάζει
μαγική η Κυριακή στον Βύρωνα...