Δέκα

Έχω αράξει στο σπίτι και διαβάζω το "1984" του George Orwell ενώ παράλληλα ξεκινά στο ράδιο το "Rain on your parade" της Duffy. Με πονάει το στομάχι μου και αναρωτιέμαι αν ο λόγος είναι το ληγμένο γιαούρτι που βρήκα στο ψυγείο και έφαγα με όρεξη, ή το γεγονός ότι έχω πιει ήδη 6 σφηνάκια vodca λεμόνι. Μπορεί να είναι και τα δύο. Τespa*, το βιβλίο με έχει απορροφήσει και τα φωνητικά της πουτανίτσας με κάνουν να το ξεχνώ. Η στιγμή μοιάζει μαγική. Δυστυχώς το κουδούνι έχει αντίθετη άποψη και μου δείχνει τα δόντια του. Αφήνω το βιβλίο και σέρνομαι προς το θυροτηλέφωνο. Πριν μιλήσω βλέπω στην κάμερα ένα κωλοδάχτυλο. Ωραία, ποιος μαλάκας είσαι συ τώρα? αναρωτιέμαι αλλά δεν το κάνω και θέμα.
- Ποιος είναι? λέω αθώα.
- Άγγελος, άνοιξε βρε μαλάκα.
Ο Άγγελος είναι ο κολλητός μου. Γνωριζόμαστε 20 χρόνια. Συνομήλικοι.
Τον γνώρισα με κοντά παντελόνακια, σιδέρακια στα δόντια και μαλλί χωρίστρα.
Συμμαθητές, στο ίδιο θρανίο σε δημοτικό, γυμνάσιο και λύκειο. Μαζί στις
κοπάνες, στις γκόμενες και στους τσαμπουκάδες. Απόφοιτος Πολυτεχνείου,
οδηγά μια κάμπριο Bmw την οποία αποκαλεί μπέμπα, δηλώνει εισοδηματίας,
κατοικεί στο Κολωνάκι και έχει καρδιά αγκινάρα. Τουτέστιν όποια γνωρίζει
την ερωτεύεται. Μπαίνει μέσα στο σπίτι χορεύοντας.
- Που σαι φίλε μου! μου λέει με ρυθμό.
- Τρελό φωνητικό το τρίκαλο, συνεχίζει.
- Όπα κατάσταση! κάνει βλέποντας το σέηκερ με το σφηνάκι.
 Ο ρυθμός του με παρασέρνει. Μιλάμε χορεύοντας.
- Όλα καλά, του λέω
- Super, μου κάνει. Έχεις καμιά μέσα?
- Όχι, κάνω. Ξηρασία σήμερα.
- Θα πιεις κάτι? ρωτάω
- Από αυτό που πίνεις
Κινούμαστε χορεύοντας. Εγώ του βάζω ένα σφηνάκι και αυτός το κατεβάζει.
- Για που είμαστε σήμερα? μου κάνει
- Για πουθενά. Πονάει το στομάχι μου και δεν έχω φράγκο.
- Όχι, ρε φίλε, λάσπη. Έφαγες τίποτα?
- Ένα ληγμένο γιαούρτι.
Η Duffy τελειώνει. Σταματάμε και ξεσπάμε σε γέλια. Επιτέλους καθόμαστε.
Ο ραδιοφωνικός σταθμός βάζει διαφημίσεις και βρίσκω ευκαιρία να σπρώξω
στο cd-player το "God moving over the face of the waters" του Moby. Ο
Άγγελος σερβίρει δυο σφηνάκια τα οποία γρήγορα αναπαύονται μέσα μας.
- Είμαι ερωτευμένος φίλε, μου κάνει με βαρυστομαχιά.
- Σώπα, κάνω τον έκπληκτο. Πάλι?
- Αυτή τη φορά το εννοώ.
- Ε, τι να πω με την ευχή μου
- Την λένε Κατερίνα...
- Πάντα είναι κάποια, το όνομα αλλάζει
- ...και ειναι ένας άγγελος.
- Δυο άγγελοι, ωραία.
- Ρε θα κόψεις τη μαλακία. Μιλάω σοβαρά. Και βγάλε αυτή τη κηδεία από
  το cd!!
- Δυστυχώς μας τελείωσε ο Αντύπας..
- Είσαι αδιόρθωτος, μου λέει και σηκώνεται.
Αρπάζει το σέηκερ από το τραπέζι και αρχίζει να το πίνει μονορούφι.
- Σωστός ο πούστης. Να βάλω και μια ζεϊμπεκιά? τον αποτελειώνω.
- Σήκω. Πάμε έξω. Όλα δικά μου. Εγώ κερνάω.
Σκέφτομαι να διαφωνήσω αλλά βλέπω το ύφος του. Σε λίγα λεπτά είμαι
έτοιμος. Κουμπώνω μισό Βuscopan για το στομάχι. Παίρνω κλειδιά και
κινητό. Κλείνω φώτα και αφήνω το ράδιο να παίζει. Λίγο πριν κλείσει
η πόρτα πίσω μας ξεκινά το "Get out of my life" του Paul Oakenfold.
- Που πάμε? του κάνω χορεύοντας.
- Μπουζούκια, μου απαντά στον ίδιο ρυθμό.
Τελικά, σκέφτομαι την ζεϊμπεκιά δεν τη γλυτώνω....



*Τespa= Greeklish, συντομογραφία του τέλος πάντων