Ο Ανδρέας όταν γεννήθηκα εγώ, ήταν ήδη έξι χρονών. Πράγμα που σημαίνει,
σαν μοναχόπαιδι μέχρι τότε, ότι πήρε όλη την αγάπη από όσους συναναστράφηκαν
μαζί του. Κυριολεκτικά την στράγγιξε. Αυτό είχε και τα καλά του και τα κακά του.
Το καλό ήταν ότι είχε μια φυσιολογική παιδική ηλικία και το κακό ήταν ότι έγινε
κωλόπαιδο. Κακομαθημένος από μικρός,όταν ήθελε κάτι ήξερε πως να το πάρει.
Καλός μαθητής για να του κάνουν τα χατίρια οι δικοί μου πέρασε όλες τις φάσεις
της ενηλικίωσης κάνοντας κρότο. Μαλλιά σφουγγαρίστρα, κολλητό τζην, άρβηλα
στα πόδια και μπουφάν λύκο. Σκουλαρίκι στα αφτιά και στο φρύδι. Έμοιαζε με
επαναστάτη χωρίς αιτία. Πρώτος στις καταλήψεις και στις πορείες. Μέσα σε καβγάδες
και κυνηγητά.
- Θυμάστε την κατάληψη του Πολυτεχνείου από κάμποσους το 1995?
Ο Ανδρέας λοιπόν συμμετείχε πρώτη μούρη. Όταν τον συνέλαβαν η δόλια η
μάνα μας έτρεξε να τον παραλάβει. Κατά την έξοδο του από το τμήμα όταν
οι αστυνομικοί τον ρώτησαν αν το είχε μετανιώσει τους είπε ότι όσο
αναπνέει θα αντιστέκεται. Ήταν μόνο 16 χρονών αλλά στα δικά μου μάτια
φάνταζε σαν μικρός ήρωας. Ο δικός μου ήρωας.
Μετά από δυό χρόνια έμπαινε στο Οικονομικό τμήμα της ΑΣΟΕΕ. Ήθελε να βγει
στο εξωτερικό, να σπουδάσει πληροφορική και να μείνει εκεί. Δεν το έκανε
διότι η μάνα μου τον ήθελε κοντά της και ο Ανδρέας δεν της χάλασε το
χατήρι. Η αδυναμία που της τρέφει είναι μεγαλύτερη από ένα χαζό παιδικό
όνειρο, συνηθίζει να λέει ακόμα και σήμερα.
Η Μαριάννα μπήκε στη ζώη του εντελώς αθόρυβα. Η ίδια ήταν φοιτήτρια στην
Γυμναστική Ακαδημία. Γνωρίστηκαν στην Μύκονο εντελώς τυχαία. Είχαν πάει
εκδρομή με τις σχολές τους και βρέθηκαν και οι δύο πάνω από την
μοναδική ξαπλώστρα που είχε απομείνει στην παραλία. Αυτή περίμενε ότι
σαν τζέντλεμαν θα την παραχωρούσε και αυτός ότι θα την μοιράζονταν.
Τελικά τίποτα από τα δύο δεν συνέβη. Αυτή μόλις κατάλαβε ότι δεν είναι
"ένας ιππότης για την Βασούλα" τον άφησε σύξυλο και αυτός από τα νεύρα
του σηκώθηκε και έφυγε. Στην ξαπλώστρα κάθισε τελικά μια γριά με χρόνιο
φλεβίτη. Στην Αθήνα βρέθηκαν ξανά σε μία εκδήλωση της ΑΣΟΕΕ με
χοροεσπερίδα και από τότε δεν ξαναχώρισαν ποτέ. Μόλις αποφοίτησε ο
Ανδρέας έφυγε φαντάρος και η Μαριάννα αρκετά συχνά το έσκαγε και
πήγαινε να τον βρει. Για χάρη του έφτασε μέχρι την κορυφή του Έβρου, στην
πινέζα στον χάρτη. Μετά από πέντε χρόνια δεσμό αποφάσισαν να συζήσουν
και πολύ σύντομα ανέβηκαν τα σκαλιά της εκκλησίας. Ο Ανδρέας προσλήφθηκε
σε μεγάλη τράπεζα και η Μαριάννα έπιασε δουλειά ως γυμνάστρια
κολύμβησης σε πισίνα για μωρά, νήπια και παιδιά. Εκείνη την περίοδο
ξενυχτούσαμε αρκετά συχνά. Κάναμε πολύ παρέα και γελούσαμε απίστευτα.
Μάλιστα ένα ταξίδι στο Λονδίνο το θυμόμαστε μέσα από τις φωτογραφίες
διότι εκεί είμασταν τόσο μεθυσμένοι που αδυνατούμε να βάλουμε τα
πράγματα σε μια σειρά. Το πριν και το μετά είναι έντονο στην μνήμη
μας. Λείπει το μεταξύ...
Ένα χρόνο μετά, μία επαγγελματική πρόταση που έγινε στον Ανδρέα έφερε
την πρώτη δοκιμασία στην σχέση τους. Του ζητούσαν να φύγει για ένα
διάστημα εκτός Αθηνών για να στήσει ένα υποκατάστημα Τραπέζης. Αν δεχόταν,
ανοίγονταν ένα λαμπρό μέλλον στην καριέρα του. Ο ίδιος επιφυλάχτηκε να
απαντήσει και ζήτησε κάποιο χρονικό περιθώριο να το σκεφτεί. Το
συζήτησε με την Μαριάννα και της ζήτησε να πάει μαζί του, αφήνοντας
τη δουλειά της. Η ίδια δέχτηκε γιατί όπως του είπε ο έρωτας της, ήταν
αυτός και όχι η δουλειά της και άρχισε να ετοιμάζει τα πράγματα της.
Την επόμενη μέρα ο Ανδρέας απάντησε αρνητικά στην πρόταση που του
έγινε. Όταν η Μαριάννα απόρησε για την επιλογή του, της ξεκαθάρισε
ότι την αγαπάει τόσο πολύ για να την δει να θυσιάζει αυτό που αγαπά
και κάνει τόσο καλά. Η ίδια η ζωή θέλησε να τους δοκιμάσει και έφυγε
γελασμένη. Και οι δύο απέδειξαν με πράξεις ότι η αγάπη τους ήταν
μεγαλύτερη από αυτή που τρέφαν για τον εαυτό τους.Έδειξαν και οι
δύο ότι είναι έτοιμοι για αυτό που θα τους περίμενε.
Λίγους μήνες αργότερα η Μαριάννα έμεινε έγκυος. Ο Ανδρέας τρελάθηκε
από τη χαρά του. Αν ήταν κορίτσι έλεγε θα έβγαζε την μάνα μας την
κυρά Άννα και αν ήταν αγόρι Ασημάκη όπως το γέρο μας. Άρχισαν από
κοινού να καταστρώνουν τα σχέδια τους. Πρώτα πρώτα έφτιαξαν το
παιδικό δωμάτιο χωρίς να ξέρουν το φύλο του παιδιού. Ζωγράφισαν
έναν μικρό πρίγκηπα στον ένα τοίχο και μια φεγγαρόλουστη νύμφη στον
άλλον. Αγόρασαν την κούνια και την κομότα σε ουδέτερο χρώμα και άφησαν
το χρώμα του δωματίου για την τελευταία στιγμή. Αν η ευτυχία έρχεται
με δόσεις, εδώ ήρθε μεμιάς αλλά ήταν κούφια όπως φάνηκε. Ένα βράδυ η
Μαριάννα είδε αίμα. Πανικοβλήθηκαν και τηλεφώνησαν στον γιατρό. Αυτός
τους καθησύχασε και τους ζήτησε να περάσουν το πρωί από τη κλινική.
Μέγα λάθος από έναν ανεκδιήγητο κομπογιαννίτη*. Σύμφωνα με τα λεγόμενα
του Ανδρέα εκείνο το βράδυ η Μαριάννα έδωσε ένα μεγάλο αγώνα με την
φύση. Πονούσε και καθώς περνούσε η νύχτα ο πόνος γίνονταν όλο και
μεγαλύτερος. Δεν μετακινήθηκαν από φόβο μην προκαλέσουν μεγαλύτερη
ζημιά. Αυτό όμως που ήταν να γίνει είχε γίνει. Απέβαλλε τα χαράματα.
Το πρωί στην κλινική ο Ανδρέας την κράταγε αγκαλιά όσο αιμορραγούσε
και ο γιατρός στο κόσμο του, πριν την βάλει στον υπέρηχο, επέμενε
ότι θα ακούσουν την καρδούλα του μωρού. Προσωπικές γαμημένες οπτασίες.
Στις δύο ώρες που μεσολάβησαν για να καθαρίσουν την μήτρα της ήμουν
έξω στο χωλ παρέα με τον Ανδρέα. Δεν αλλάξαμε κουβέντα. Παρατήρησα το
πρόσωπο του. Είχε γέρασει απότομα. Οι κρόταφοι του είχαν ασπρίσει. Στη
Μαριάννα μετά την επέμβαση, δύο θλιμμένοι κύκλοι εγκαταστάθηκαν κάτω
από τα μεγάλα πράσινα μάτια της. Το παιδικό δωμάτιο κλειδώθηκε και οι
δυο τους σταμάτησαν να κάνουν όνειρα. Μετά όμως από μια καταιγίδα
βγαίνει το ουράνιο τόξο. Όχι πάντα. Και όχι για πολύ. Μόνο αν είσαι
υπομονετικός, με επιμονή και πίστη σε αυτό που πρεσβεύεις και αγαπάς,
θα το δεις.
Έναν χρόνο μετά η Μαριάννα ξανάμεινε έγκυος και αυτή την φορά μαθημένοι
στην απώλεια δεν έβγαλαν άχνα. Ούτε μεταξύ τους. Σεμνά και ταπεινά
έκαναν μικρά βήματα μέχρι την επόμενη μέρα. Αλλά οι θεοί με τα
καπρίτσια τους είχαν άλλα σχέδια και βάλθηκαν να γονατίσουν την πίστη
τους. Η Μαριάννα ξαναείδε αίμα και αυτή τη φορά πήγαν αμέσως στο γιατρό.
Αυτός τους συνέστησε πλήρη ακινησία και φαρμακευτική αγωγή. Οι επόμενοι
δύο μήνες κύλησαν στο κρεβάτι με κλάμα και πόνο. Ο Ανδρέας πήρε άδεια
από την τράπεζα και μόλις αυτή σταμάτησε, πήρε άνευ αποδοχών. Η Μαριάννα
σταμάτησε οριστικά αυτό που αγαπούσε χωρίς δεύτερες σκέψεις και
αφιερώθηκε στην εγκυμοσύνη της. Απομονώθηκαν από φίλους και γνωστούς.
Ένα βράδυ ο Ανδρέας μου εκμυστηρεύτηκε ότι είναι η τελευταία τους
ευκαιρία.
- Μετά με χάνετε, μου είπε με νόημα.
Κάθε βράδυ που η Μαριάννα πήγαινε τουαλέτα την ρωτούσε πως είναι.
Κάθε φορά. Κάθε στιγμή. Μόλις πέρασε το πρώτο τρίμηνο ο γιατρός τους είπε
ότι αφού όλα είχαν κυλήσει ομαλά μέχρι τότε δεν είχαν πλέον λόγο να
φοβούνται. Δεν τον άκουσαν και συνέχισαν με τον ίδιο ρυθμό και την ίδια
ένταση τον ασκητικό τρόπο ζωής. Είχαν ένα σκοπό ανώτερο από την ίδια τους
τη ζωή. Και θα το διαφύλλαταν με κάθε τρόπο, με κάθε μέσο και με κάθε
συνέπεια.Ώσπου τελικά μετά από έξι μήνες μας ανακοίνωναν από τα μεγάφωνα
του μαιευτηρίου ότι για την οικογένεια Λυγίζου περιμένει στην αίθουσα
αναμονής ένα μικρό αγοράκι. Ο Ανδρέας που περίμενε έξω μαζί μου, με
παρακάλεσε όταν μπούμε μέσα να έχω το νου μου για να τον πιάσω αν τυχόν
λιποθυμίσει.Και σα να το ξερε. Δευτερόλεπτα μετά, όταν αντικρύσαμε το μωρό
και μας κοίταξε, χωρίς να βάζω το χέρι μου στη φωτιά νομίζω ότι μας χαμογέλασε.
Ο Ανδρέας έπεσε στην αγκαλιά μου και άρχισε να κλαίει με αναφιλητά. Και
μετά κατέρρευσε.
- Πιστεύετε στα παραμύθια?
Εγώ για να σας πω την μαύρη μου αλήθεια δεν πίστευα. Ώσπου δύο βουβά και
θλιμμένα πρόσωπα, δύο τσακισμένα κορμιά άνοιξαν ένα παραμύθι και από μέσα
ξεπήδησε ένας μικρός πρίγκηπας. Και υποκλίθηκαν σε αυτόν...
Πριν δέκα μήνες η Μαριάννα έφερε στο κόσμο και ένα κοριτσάκι.Την
φεγγαρόλουστη. Και η ευτυχία ήρθε και έδεσε. Αγκυρόβολησε. Η λέξη καριέρα
ακούγεται σαν ανέκδοτο μέσα στο σπίτι. Η προτεραιότητα έχει δοθεί στην
οικογένεια. Στον Ασημάκη και στην μπέμπα. Το μεγάλωμα το έχουν αναλάβει
αποκλειστικά οι δυο τους. Ο Ανδρέας το πρωί είναι στην τράπεζα και το
βράδυ με τα παιδιά και η Μαριάννα έχει την πρωϊνή βάρδια και το βράδυ
κρατά το γραφείο και τα ραντεβού ενός γιατρού. Γκρινιάζει που και που,
αλλά η καλύτερη της ώρα είναι όταν κάθε Σάββατο πάει τα παιδιά για
μπάνιο στην πισίνα. Εκεί ξεχνιέται κλείνοντας τα μάτια και σκέφτεται
ότι καλύτερα δεν θα μπορούσε να είχε συμβεί...
Εδώ και κάμποση ώρα ο Ανδρέας επεξεργάζεται το ποτό του και κοιτά
σαν χαμένος το κόσμο που συνεχώς ανανεώνεται μέσα στο μαγαζί.
- Παλιότερα όταν σε κοίταζε μια γυναίκα σήμαινε κάτι, μου κάνει
απορημένος
- Και τώρα σημαίνει κάτι...
- Όταν την κοίταζες και συ μύριζε κατάσταση η ατμόσφαιρα. Από την άλλη
αν σκάλωνε άντρας μαζί σου γινόταν τσαμπουκάς. Τώρα όλοι κοιτάζονται
μεταξύ τους χωρίς λόγο. Για να τονωθεί το εγώ τους. Γαμημένη εποχή.
- Μια χαρά γαμιέται η εποχή. Ξέρεις ποιο είναι το πρόβλημα σου?
- Ποιο?
- Ότι είσαι εκτός εποχής...
Το "Live with me" των Massive Attack ξεκινά νωχελικά, σχεδόν
υπνωτισμένα. Τα φωνητικά μοιάζουν με άναρθρες κραυγές που υποδηλώνουν
λυγμό και σπαραγμό. Και το βιολί, αυτό το γαμημένο βιολί σε συνδυασμό
με τα τύμπανα που σου χτυπούν τα σωθικά κάθε δευτερόλεπτο αποτελούν
ωδή στον έρωτα.
- Τι τραγούδι! του κάνω
- Έ... ναι
- Τι σκέφτεσαι?
- Την Μαριάννα. Θα της άρεσε πολύ εδώ
- Πες της να ρθει!
- Καλό...
- Δε μπορώ να σε καταλάβω ρε! Μα το θεό. Είσαι μέσα σκέφτεσαι το έξω και τώρα που είσαι έξω σκέφτεσαι το μέσα...
- Το αφύσικο θα ήταν να είμαι έξω και να σκέφτομαι το παραέξω...
- Το σκέφτεσαι?
- Ποιο?
- Το παραέξω
- Όχι, γιατί είναι εύκολο και γω είμαι ερωτευμένος με το δύσκολο
- Τότε?
- Μου λείπει να μεθύσω και να χορέψω με τη γυναίκα μου
- Κάντο
- Να σου θυμήσω την τελευταία φορά που με πείσατε εσύ και η Μαριάννα, το αποτέλεσμα ήταν ο Ασημάκης να χορεύει πάνω σου με το "Sweet child o mine" στη διαπασών και την μπέμπα να ουρλιάζει σαν θηλυκός Axl Rose!
- Καλή φάση...
- Στη μία το πρωί!!
- Είχε πάει κιόλας?
- Να σου θυμήσω τι είπες στους μπάτσους?
- Ο Ασημάκης έφταιγε. Έχει ισχυρή πειθώ.
- Και μετά μου λες...
- Τι άλλο?
- Ο Ασημάκης ξεκίνησε παιδικό!
- Είχαμε δράματα?
- Μόνο από τη μαμά...
- Και ο μικρός?
- Τάσεις φυγής. Άραγε σε ποιον να μοιάσε...?
- Η μπέμπα?
- Διαλέξαμε όνομα
- Για πες?
- Γαλήνη
- Του γέρου τη γαλήνη?
- Όχι, τη δική μας γαλήνη.
- Ωραίο όνομα. Ήσυχο
- Εγώ όμως είμαι ανήσυχος
- Γιατί?
- Οι γυναίκες ωριμάζουν όταν γεννούν. Ξέρεις πότε ωριμάζουν οι άνδρες?
- Πότε?
- Όταν κάνουν κόρες
- Δεν έχεις και άδικο...
- Ήδη σκέφτομαι τον κοπρίτη που θα μου κουβαλήσει
- Από τώρα?
- Έσο έτοιμος**
- Έχεις χρόνια για να σε απασχολήσει...
- Το τέλειο έγκλημα!
- Τι έχεις σκεφτεί?
- Άδεια οπλοφορίας
- Είσαι αδίστακτος
- Μόλις μπουκάρει στο σπίτι θα τον ξαπλώσω
- Μη μου το χαλάς. Λειτούργησε αφαιρετικά. Βάλτο σε σημείο που να το δει μόνο αυτός και άστον να βλέπει εφιάλτες
- Στέφανε είσαι σατανικός!
- Κάνω μεγάλη προσπάθεια αλλά είναι στη φύση μου!
- Εμένα ο πεθερός μου όταν με γνώρισε απείλησε ότι θα με πηδήξει...
- Και σε πήδηξε?
- Βρε άντε πηδήξου!
- Με τη δουλειά καλά?
- Καλά. Εσύ?
- Εγώ είμαι σχετικά καινούριος!
- Τι λέει?
- Φύλακας σε μια εταιρία με αναλώσιμα
- Και?
- Δεν έχει και...Θα δείξει
- Πέρασε η ώρα. Λέω να την κάνω... Αν έχει κοιμήσει τα παιδιά η Μαριάννα ίσως είμαι τυχερός
- Για να κοιμηθείς?
- Όχι για μπλιμπλίκι
- Για τι?
- Μπλιμπλίκι είναι το συνθηματικό για το sex. Όταν κάνεις παιδιά θα με θυμηθείς.
- Τι πίπα πως τη λέτε?
- Πίπα.. Σύνελθε.. Φεύγω.
- Στο καλό
- Στην μάνα πας καθόλου? με ρωτά στο όρθιο
- Όχι. Δεν έχω βρει ακόμα τα κουράγια
- Να πας. Τι θα κάνεις μετά?
- Λέω να πάω από Ακαδημία Πλάτωνος
- Για να βρεις την γνώση?
- Όχι την Ευτυχία
- Αυτή συχνάζει σπίτι μου. Έλα να τη βρεις όποτε θες.
- Καλό μπλιμπλίκι!
Βγαίνει αθόρυβα. Σχεδόν αγοραφοβικά*. Χάνεται. Σκέφτομαι κάθε άνθρωπος
ψάχνει καθημερινά την Ιθάκη του και πολλές φορές δεν του φτάνει μια
ολόκληρη ζωή για να την ανακαλύψει. Ο Ανδρέας με την Μαριάννα την βρήκαν
ο ένας στον άλλον. Κατεβάζω το ποτό μου και καθώς μου καίει τον
ουρανίσκο σηκώνομαι. Αν βιαστώ προλαβαίνω το τελευταίο δρομολόγιο του
051 που σε κατεβάζει Πλάτωνος, τρεις στάσεις πριν καταλήξει στον
Κηφισό. Στην δική μου Ιθάκη. Τελικά αναρωτιέμαι η μητέρα φύση είναι
απλόχερη και όλα καλώς τα εποίησεν*. Και αν κάποιους αδικεί έχει μια
απίστευτη ικανότητα να βάζει σε τάξη όλη την αταξία...
*Κομπογιαννίτης = Άτομο που εξαπατά, παριστάνοντας ότι είναι ειδικός.
*Έσο έτοιμος = Σύνθημα των προσκόπων - Να είσαι έτοιμος.
*Αγοραφοβία = Η παθολογική τάση να νιώθει κανείς φόβος όταν βρίσκεται με πολύ
κόσμο. Η τάση να προτιμάει κάποιος την απομόνωση και να αποφεύγει τις συναναστροφές
*Όλα καλώς τα εποίησεν = Βιβλική ρήση από την Γένεση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου