Τριαντατέσσερα

- Λοιπόν κύριοι, υποθετική ερώτηση στην οποία καλείστε να απαντήσετε,κάνει ο Άρης αφήνοντας το ποτό του στο μπαρ. Λίγο πριν, το έχει αδειάσει μονορούφι. Ο Στέλιος σαν καλός οικοδεσπότης το ξαναγεμίζει με πάθος.Λίγο πιο πέρα εγώ, διακριτικά στο περιθώριο, να αναρωτιέμαι τη μαλακία θα πει πάλι. Οι μουσικοί ήχοι των Red Hot Chilli Peppers με το "Californication" είναι η μοναδική όαση και η παρηγοριά μου μετά το τρίτο Dimple blended.
- Έχετε τη γκόμενα στο κρεβάτι και σας βάζει το εξής δίλημμα: ή να της κάνετε γλειφοκώλι ή να σας βάλει κωλοδάχτυλο. Τι διαλέγετε?
- Δεν υπάρχει άλλη εναλλακτική? κάνει ο Στέλιος που δείχνει να προβληματίζεται σοβαρά.
- Καμία, απαντά ο Άρης σαδιστικά.
- Θα της έγλυφα το κώλο αλλά πρώτα θα την έβαζα να πλυθεί καλά! Έσύ Άρη τι θα κανες?
- Εννοείται γλυφοκώλι. Τη κωλοτρυπίδα μου δεν την διαπραγματεύομαι με καμιά και με κανέναν.
Μετά από κάποια δεύτερα αφού κοιτάζονται λες και έλυσαν κάποιο σπουδαίο γρίφο γυρίζουν προς το μέρος μου.
- Εσύ Στέφανε? κάνουν μαζί και περιμένουν τη γνώμη μου για να επιβεβαιωθεί η βλακεία τους.
Το βλέμμα μου πλανιέται στο χώρο. Κάθομαι στην άκρη του μπαρ και αριστερά μου απλώνεται μία μπάρα, ένας μεγάλος μακρόστενος πάγκος που φτάνει μέχρι το τέλος του διαδρόμου και καταλήγει στις τουαλέτες. Όρθια ξύλινα σκαμπό βρίσκονται στη σειρά και πάνω σε αυτά κάθονται σόλο γυναίκες, ζευγάρια που χαχανίζουν, θαμώνες που πίνουν το ποτό τους, μεθυσμένοι που παραμιλούν, καμάκια που ψάχνονται και μικρές παρέες που κάθονται εναλλάξ. Πίσω υπάρχουν τραπέζια για μεγαλύτερες συναθροίσεις. Στους τοίχους υπάρχουν σπάνια βινύλια από Beatles, Rolling Stones, Elvis,Led Zeppelin και Pink Floyd και στο βάθος ένας μικρός χώρος για αυτοσχέδιες μπάντες που παίζουν μετά τις 00:00. Κοιτώ την ώρα. Κοντεύει 23:00. Για μία ώρα ακόμα είμαι αναγκασμένος να ακούω τις παπαριές τους.
- Λοιπόν?
- Λοιπόν τι? απορώ
- Δεν μας είπες εσύ τι διαλέγεις?
Πριν ανοίξω το στόμα μου συμβαίνει κάτι μαγικό. Ο σερβιτόρος που εξυπηρετεί τα τραπέζια που βρίσκονται δεξιά μου και προς την έξοδο έρχεται να δώσει την παραγγελία στο Στέλιο. Φθάνοντας δίπλα μου τον σπρώχνουν καταλάθος και πέφτει με το δίσκο πάνω μου. Ευτυχώς είναι άδειος αλλά είναι αρκετός για να με κάνει να γυρίσω 180 μοίρες δεξιά προς αυτόν. Τώρα έχω πλάτη τον Άρη και κοιτώ προς την είσοδο του μαγαζιού. Ο Damien Rise κάνει εισαγωγή με το "The Blowers Daughter" και ταυτόχρονα ανοίγει η πόρτα του μαγαζιού. Μπαίνει μια παρέα και στέκεται εκεί. Αμφιταλαντεύεται αν θα μπει. Είναι πολλοί, οι μισοί κάθονται απέξω και η πόρτα δεν κλείνει. Αποφασίζουν να φύγουν και κάνουν μεταβολή. Μπαίνουν οι υπόλοιποι που βρίσκονται απέξω για να επεξεργαστούν το χώρο και τότε ξαφνικά την βλέπω. Παγώνω. Μου κόβεται η ανάσα. Η ραχοκοκαλιά μου μυρμηγκιάζει μέχρι το σβέρκο. Είναι ακριβώς όπως τη θυμάμαι με τη διαφορά ότι τα μαλλιά της τώρα είναι πλέον μελαχροινά. Φορά ένα τζην παντελόνι με ένα ξεθωριασμένο μπλουζάκι και ελέγχει το χώρο. Της αρέσει αυτό που ακούει. Το ψιθυρίζει. Κάνει δύο βήματα και λέω θα μπει. Αλλά για άλλη μια φορά η μοίρα μου με δοκιμάζει. Απότομα γυρίζει και εξαφανίζεται. Πετάγομαι σαν ελατήριο. Τρέχω προς την έξοδο. Σπρώχνω και σπρώχνομαι. Είμαι πιωμένος και ζαλίζομαι. Διάολε μη πέσω τώρα. Όχι τώρα. Όχι πριν τη βρω. Τελικά πέφτω. Πάνω σε μια κολώνα δίπλα στη γκαρνταρόμπα.Γινόμαστε ένα. Είναι και κόκκινη και το άσπρο πουκάμισο που φοράω παίρνει το χρώμα της. Βγαίνω έξω. Ψυχή. Κοιτώ τον Σταύρο τον πορτιέρη.
- Μόλις πέρασε μία κοπέλα?
- Σώπα!
- Είδες προς τα που πήγε?
- Ποια από όλες?
- Μαύρα μαλλιά, τζην παντελόνι και tshirt
- Μαύρα μαλλιά είπες?
- Ναι
- Με τζην παντελόνι και tshirt?
- Α γεια σου! Την είδες?
- Όχι!
- Μεγάλη παρέα. Μόλις βγήκε. Δε μπορεί?
- Παρέες συνέχεια μπαινοβγαίνουν. Άλλη φορά θα κρατώ σημειώσεις..
- Την λένε Ευτυχία γαμώτο! Την ψάχνω?
- Αυτήν όλοι τη ψάχνουμε.
- Βρε αεί στο διάολο
Την είχα βρει...Και την είχα χάσει...Πάλι.
- Στέφανε αν την βρεις ενημερωσέ με, μου κάνει με πνεύμα
- Δε θα αμελήσω.
Μπαίνω μέσα. Κάθομαι. Τα έχω με την τύχη μου.
- Λοιπόν? λέει ο Άρης. Γλυφοκώλι ή κωλοδάχτυλο?
- Άρη, μα το Χριστό αν δε το βουλώσεις το κωλοδάχτυλο δεν το γλυτώνεις.
- Φάε ένα πούστη ρε!! Ούτε πλάκα δεν σηκώνει, μου κάνει και απομακρύνεται.
Ο Στέλιος κοιτά το πουκάμισο μου.
- Φίλε αίμα είναι αυτό?
- Μπογιά, αλλά αιμορραγώ.
- Κατάλαβα.
Σκύβει κάτω από το μπαρ και βγάζει ένα μπουκάλι Jack Daniels. To ακουμπά δίπλα στο ποτήρι μου.
- Το είχα φυλάξει για κάποιο επείγον περιστατικό. Θα το πιούμε στην υγειά της, μου κάνει και γεμίζει το ποτήρι μου
Πίνω μια γουλιά. Το οινόπνευμα μου καίει το στέρνο. Τα σωθικά μου παίρνουν φωτιά. Κάνω συλλογισμούς. Αν δεν είχα πιει δεν θα είχα πέσει. Και αν δεν είχα πέσει θα την είχα προλάβει. Από την άλλη όμως αν δεν είχα πιει τόσο, θα είχα φύγει νωρίτερα. Και αν είχα φύγει νωρίτερα δεν θα την είχα δει ποτέ. Γάμα τα. Όλο αυτό είναι παράλογο. Ξεκώλλα. Δες την θετική πλευρά των πραγμάτων. Μένει Αθήνα. Βέβαια υπάρχει και η αρνητική. Να μην την είδες ποτέ. Όλο αυτό να το ονειρεύεσαι. Και είναι και το πιο πιθανό σενάριο, διότι δεν την έχει δει κανείς άλλος πέρα απο εσένα. Όχου. Αρκετά με τις σκέψεις. Δεν θέλω να σκέφτομαι άλλο. Κουράστηκα. Λίγο μετά τις 00:00 μια ερασιτεχνική μπάντα ξεκινά να παίζει το "Knocking on heavens door" του Bob Dylan. Ξενέρωμα. Προτιμώ την διασκευή των Guns n' Roses αλλά μάλλον δεν θα την ακούσω εδώ. Ο Άρης στο μεταξύ φαίνεται στον ορίζοντα παρέα με δύο γυναίκες. Είναι στη μέση και τις έχει αγκαζέ. Αφού με
συστήνει.
- Στέφανε θα πάμε με τα κορίτσια να παίξουμε μακριά γαϊδούρα. Θα μας κάνεις παρέα?
- Ναι, γιατί όχι. Πάμε να παίξουμε μακριά γαιδούρα!, λέω, σηκώνομαι και τραβάω και τις δυο στην αγκαλιά μου.
Ο Στέλιος απορεί και ο Άρης ακόμα περισσότερο.
- Κορίτσια κυνηγάτε την ευτυχία? τους κάνω προς την έξοδο
- Προσπαθούμε, μου λένε με μια φωνή. Εσύ?
- Εγώ σήμερα την βρήκα...
- Τότε είσαι από τους τυχερούς!
- Άτυχους...