Πενήντα

Σηκώνομαι από το κρεβάτι λίγο μετά τις 07:00 με μια υπέροχη διάθεση. Στο ράδιο παίζει το "What a wonderful world" του Louis Armstrong και γω προσπαθώ να αναλύσω ένα περίεργο όνειρο που είδα στον ύπνο μου. Ήμουν, λέει, με τον Robert De Niro σε ένα μπαρ και τα λέγαμε. Μου εξηγούσε σε άπταιστα ελληνικά ότι ήταν επιλογή του όλη η σαβούρα που έχει γυρίσει τα δέκα τελευταία χρόνια, διότι ήθελε να απομυθοποιήσει την εικόνα του παίζοντας κάτι πιο ελαφρύ. Μου εκμηστηρεύτηκε μάλιστα ότι έχει πείσει τον Al Pacino και ετοιμάζει δυναμικό comeback* με τo σίκουελ του "Heat". Ξύπνησα όμως και δεν τον ρώτησα πως θα το πετύχει αυτό, αφού είναι γνωστό ότι στο φινάλε της ταινίας πεθαίνει. Με αυτή την απορία δυναμώνω το ράδιο και μπαίνω να κάνω ένα ντους. Είναι μια τέλεια μέρα και όντως είναι ένας υπέροχος κόσμος. Αφού πλυθώ μπαίνω στη κουζίνα και ανοίγω το ψυγείο. Είχα φροντίσει να ψωνίσω και θα φάω σαν πασάς σήμερα. Φτιάχνω αγγλικό πρωινό,ομελέτα, μπέικον, τοστ και το συνοδεύω με έναν capuccino και χυμό νέκταρ πορτοκάλι. Τρώω αργά, σχολαστικά και λέω στον εαυτό μου ότι όλα θα πάνε καλά στη καινούρια μου δουλειά. Πριν κάμποσες εβδομάδες απάντησα σε μια αγγελία που ζητούσε σύμβουλο υγείας. Ασφαλιστή δηλαδή, αλλά εμένα μου αρέσει το σύμβουλος, προσδίδει μεγαλύτερο κύρος. Με κάλεσαν λοιπόν για συνέντευξη και με πήραν. Ο προϊστάμενος μου, ένας χοντρός με γυαλιά μυωπίας, μου έδωσε τη διεύθυνση μιας πελάτισσας η οποία ενδιαφέρθηκε για ασφάλεια υγείας λέγοντας μου, να μην τη χάσω γιατί είναι εύκολη περίπτωση. Το ραντεβού έχει κλειστεί για σήμερα και θα πάω με τα πόδια διότι μένει στο Παγκράτι. Με αυτές τις σκέψεις αρχίζω να ντύνομαι. Είμαι μεταξύ δύο κοστουμιών, το ένα γκρι και το άλλο μπλε.Καταλήγω στο δεύτερο γιατί δείχνω πιο συντηρητικός. Βγαίνω στο δρόμο και κάνω μια στάση στο περίπτερο για καπνό και χαρτάκια.
Το μάτι μου γλυστράει σε ένα περιοδικό που δείχνει τον τουρλωμένο κώλο μιας έφηβης
κορασίδας ενώ μια μεγάλη λεζάντα με προειδοποιεί "Θέλω ο άντρας να μου δίνει και καμιά ξυλιά".
Από κάτω υπάρχει φωτογραφία του πρωθυπουργού ο οποίος με το δείκτη του
αριστερού του χεριού σε προέκταση και με το ατυχές φωτο-μοντάζ να δείχνει το δεξί
κωλομάγουλο της μικρής λολίτας* παραληρεί με κεφαλαία γράμματα
"Με αυτό το τρόπο θα βγούμε από την κρίση". Κατάλαβα.Γαμάτε γιατί χανόμαστε.
Ενδιαφέρον, σκέφτομαι και στρίβω τσιγάρο. Συνεχίζω στο δρόμο και
σιγοτραγουδώ το "Im singing in the rain" του Gene Kelly κάνοντας μικρές
χορευτικές φιγούρες. Ώρες, ώρες αισθάνομαι πρωταγωνιστής στην ίδια
την ζωή και όλοι οι υπόλοιποι που με περιτριγυρίζουν απλοί κομπάρσοι.
Φθάνω στην ώρα μου και χτυπάω το κουδούνι που γράφει Γιούλα Ιωσηφίδου,
το όνομα της πελάτισσας.
- Ποιος είναι? ρωτά μια ηλικιωμένη φωνή από το θυροτηλέφωνο.
- Λυγίζος, Στέφανος Λυγίζος, λέω δυνατά και σίγουρα.
- Στον 3ο! μου κάνει ξεψυχισμένα και μου ανοίγει.
Ανεβαίνω με το ασανσέρ. Με περιμένει στην πόρτα.
- Περάστε, μου λέει ευγενικά.
- Ευχαριστώ, ανταπάντω.
- Καθίστε...Θα πιείτε μια βυσσινάδα?  Μια πορτοκαλάδα?  Έναν καφέ?  μου κάνει με χάρη.
- Μια βυσσινάδα είναι ότι πρέπει
Πάει στη κουζίνα και γω βρίσκω ευκαιρία να ρίξω μια ματιά στο χώρο. Το
σπίτι είναι παλιό με κλασικά βαριά έπιπλα γεμάτα αμφορείς* και
κρύσταλλα. Πρέπει να χει φράγκα η θείτσα, σκέφτομαι και πιάνω στα
χέρια μου ένα χαριτωμένο μπιμπελό που βρίσκω σε ένα κομοδίνο. Δεν προσέχω
όμως και αυτό πέφτει κάτω και σπάει. Αμέσως πιάνω τα κομμάτια και τα βάζω
σε ένα συρτάρι.
- Μόνη σας μένετε? της λέω καθώς έρχεται.
- Ναι, ο άντρας μου πέθανε πριν τρία χρόνια.
- Λοιπόν, σοβαρεύω, αυτό το πρόγραμμα προσφέρει δωρεάν ιατρικές και...
- Ξέρετε με τον Λάμπη μου ταξιδεύαμε συνεχώς! με διακόπτει
- Ναι...και διαγνωστικές εξετάσεις σε οποιαδήποτε ιδιωτικό νοσοκομείο και..
- Σας αρέσουν τα ταξίδια κύριε Λυγίζο?
- Πολύ... και προσφέρει κάλυψη νοσοκομείακων εξόδων με ανώτατο όριο που
  φτάνει τις 100.000 ευρώ ετησίως...
- Ξέρετε ότι με τον Λάμπη μου δεν καταφέραμε να κάνουμε παιδιά?
Ωχ Θεέ μου, μονολογώ, αυτή ήταν η εύκολη περίπτωση. Δε με βλέπω να
στεριώνω και σε αυτή τη δουλειά.
Μετά από μια ώρα ξέφρενης αφήγησης έμαθα τα πάντα για τον Λάμπη. Για το πως
γνωρίστηκαν, για τις αντιρρήσεις που είχαν οι δικοί του για το δεσμό αυτό,
για το γάμο τους, για τον εμφύλιο που τους χώρισε προσωρινά, για την κρίση
πανικού που ξεπέρασε. Μόνο για το πως πηδιόταν με τον Λάμπη δεν μου είπε αλλά
λίγο ακόμα και θα το μάθαινα και αυτό.
- Λοιπόν κυρία Ιωσηφίδου τι θα κάνουμε με το πρόγραμμα ασφάλισης? της κάνω με πυγμή με διάθεση να το τελειώσω
- Είναι εξαιρετικό από όλες τις πλευρές και εάν το δει κανείς, μου απαντά και με στέλνει.
- Δόξα σοι ο Θεός, ψιθυρίζω.
Βγάζω από τη τσάντα τη Mont blanc πένα μου και σκέφτομαι περήφανα, είσαι
σπουδαίος αγόρι μου, χαλάλι η κούραση.
- Όμως... θα ήθελα να το ξανασκεφτώ, μου λέει και με αποτελειώνει.
Αμέσως σοβαρεύω και μου φεύγει η μαγκιά. Τι να σκεφτείς μωρή πορδή?
θέλω να της πω, αλλά κρατάω τη ψυχραιμία μου και της λέω ευγενικά
- Κυρία Ιωσηφίδου σας παρακαλώ τι να σκεφτείτε, το πρόγραμμα τα λέει από μόνο του?
- Όχι, κύριε Λυγίζο, εμείς της τρίτης ηλικίας δεν είμαστε τόσο αυθόρμητοι όσο εσείς οι νέοι. Χρειάζομαι χρόνο να το σκεφτώ! μου κάνει και φέρνει το φλυντζανάκι του καφέ στο στόμα της, ρουφάει μακρόσυρτα και το αφήνει στο πιατάκι κάνοντας θόρυβο.
- Σας παρακαλώ, κάνω μια ύστατη προσπάθεια, δε με λυπάστε για το χρόνο που σπατάλησα μαζί σας?
- Μη με πιέζετε, μου λέει δυνατά και το κλείνει εκεί.
Σηκώνεται ξιπόλυτη και βάζει σε ένα παλιό γραμμόφωνο  το "Άστα τα
μαλλάκια σου". Γυρνάει προς το μέρος μου και μου λέει
- Σας αρέσει ο χορός κύριε Λυγίζο?
Αισθάνομαι να μου ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι, τρελαίνομαι, παίρνω τον
αμφορέα που βρίσκεται δίπλα μου και της τον κατεβάζω με δύναμη στο
κεφάλι.
- Υπέγραψε μωρή κωλόγρια! φωνάζω υστερικά. Μια γαμημένη υπογραφή είναι!
Η γυναίκα σωριάζεται στο πάτωμα και μια λίμνη αίματος σχηματίζεται δίπλα της.
- Κύριε Λυγίζο είστε καλά?  Με ακούτε που σας μιλώ?  Που ταξιδεύετε? μου κάνει η γριά
- Συγνώμη, τι με ρωτήσατε? απαντώ μπερδεμένος.
- Αν σας αρέσει ο χορός?
- Πως..
- Θα μου χαρίσετε έναν?
- Πως..
Τη στιγμή που χορεύω με τη γριά κοιτάω το ανυπόγραφο συμβόλαιο και
σκέφτομαι ότι η μέρα μου γαμήθηκε. Λεπτά αργότερα στο δρόμο χτυπά το κινητό.
Είναι ο προϊστάμενος μου στην ασφαλιστική. Εσύ,μαλάκα, μας έλειπες τώρα.
- Συγχαρητήρια αγόρι μου, το ήξερα ότι μπορούσα να σε εμπιστευτώ
- Δεν καταλαβαίνω..
- Πριν πέντε λεπτά μιλούσα με την κυρία Ιωσηφίδου. Τα καλύτερα μου είπε για σένα. Και τι καλό παιδί. Και τι ευγενικό και τέτοια. Άντε καλή αρχή!
Κλείνω το τηλέφωνο γεμάτος απορία. Άλλο πάλι και τούτο. Στρίβω τσιγάρο
και ενώ με πλημμυρίζουν αισθήματα αγαλλίασης και μακροημέρευσης για την
καινούργια μου δουλειά ρουφάω τον καπνό σαν εραστής που μόλις τελείωσε μες
στην φωλιά της ερωμένης του και σκέφτομαι ότι όντως είναι ένας υπέροχος κόσμος...




*Comeback = Επιστροφή
*Λολίτα = Ηρωίδα από το ομώνυμο μυθιστόρημα του Vladimir Nabokov. Εδώ
έχει την έννοια της πρόστυχης αθώας.
*Αμφορέας = Αγγείο πήλινο,με λαιμό και δύο λαβές.