Όλα καλώς τα εποίησεν

Τα τελευταία χρόνια ζω Ακαδημία Πλάτωνος. Εδώ οι Έλληνες είμαστε μειονότητα.Δεν είναι τυχαίο ότι όταν συναντιώμαστε αγκαλιαζόμαστε. Είναι τέτοια η χαρά μας - που αντικρύζουμε ο ένας τον άλλον - που καθόμαστε και τα λέμε για ώρες. Σε αυτήν την συνοικία που αποφάσισα να μείνω εγώ, αποφάσισαν να μείνουν όλες οι φυλές του Ισραήλ. Και οι δώδεκα. Άσπροι, Μαύροι, Κίτρινοι, Ερυθρόδερμοι. Μέχρι και Εσκιμώοι. Έτσι λοιπόν τους συναντώ παντού. Μέσα στο τρόλεϊ όταν γυρίζω από την δουλειά μου, στριμώχνονται επάνω μου. Τα βρώμικα χνώτα τους και η ανυπόφορη δυσωδία που αποπνέουν μέσα από τα ρούχα τους, μου προκαλούν πονοκέφαλο ενώ παράλληλα προσέχω το πορτοφόλι μου, μην κάνει φτερά. Μετά τους βλέπω στους δρόμους να σέρνουν τα μεταλλικά τους καρότσια κουβαλώντας ένα σωρό παλιοσίδερα που έχουν βγάλει από τα σκουπίδια μου. Που τα πάνε όλα αυτά τα σκατά; Μετά στα φανάρια, την πέφτουν στο αμάξι μου για να μου καθαρίσουν σώνει και καλά το παρμπρίζ. Έχουν αποθρασυνθεί εντελώς. Μόνο με τα γαμοσταυρίδια καταλαβαίνουν. Έχουν και χαμηλό δείκτη νοημοσύνης ήρθε και έδεσε το γλυκό. Στα καφέ και στις παραλίες με ζαλίζουν για να μου πουλήσουν την πραμάτεια τους. Όσο εγώ χαζεύω το τελευταίο cd της λαική αοιδού με την απίθανη φωνή-κωλάρα, κλέβουν το κινητό μου. Στο παιδικό σταθμό που πάω να πάρω το γιο μου είναι εκεί οι σκατόφατσες τους. Χίλιους δυο τρόπους σκαρφίστηκα να σταματήσει το παιδί μου να παίζει με τα μπασταρδάκια τους. Αλλά πως να βάλεις μυαλό σε ένα τρίχρονο. Να μείνει σπίτι; Τόσα μέσα έβαλα για να το πάρουν στο σταθμό του Δήμου μια και είμαι άνεργος. Ήμουν άτυχος και δεν τους αντάμωσα όταν μπήκαν μέσα στο σπίτι και μου το αδειάσανε. Αχ ρε Θεέ γιατί δεν μου έδωσες αυτήν την ικανοποίηση να τους ανοίξω τα κεφάλια! Τους συναντώ κάθε Τετάρτη στην λαϊκη αγορά να ταλαιπωρούν με τις ανοησίες τους τα αφεντικά τους. Ταπεινοί Έλληνες παραγωγοί που βγάζουν το μεροκάματο. Γάμα ρε την απόδειξη και κοπάνα τον! Αφού δεν καταλαβαίνει. Προχθές πιάσαμε έναν σκυλάραπα που έκλεψε μια μπανάνα και τον κάναμε τόπι στο ξύλο. Πλήρωσε για όλα ο καριόλης. Στο σταυρό που σου κάνω! Μόλις σκοτεινιάσει μαζεύω τα παιδιά από τη παιδική χαρά και κλειδωνόμαστε μέσα. Διπλοκλειδαμπαρώνουμε για την ακρίβεια. Δεν είναι να τους προκαλείς. Είναι ικανοί για όλα. Πουτάνα πολιτεία, μου τους έφερες μες στο σπίτι μου και έχασα την ηρεμία μου, την δουλειά μου, την ασφάλεια μου. Βάλτους σε ένα καράβι όλους και τράβα σκυλόπνιξέ τους. Τα σκέφτομαι όλα αυτά ενώ βρίσκομαι ξαπλωμένος στο κράσπεδο Αγίου Κωνσταντίνου και Μενάνδρου. Λίγα λεπτά πριν έχω δει την ζωή μου να περνά μέσα από τα μάτια μου. Η μηχανή μου γλύστρησε στη γλίτσα μιας ξαφνικής βροχής και έφερε τούμπες. Δε νοιώθω το αριστερό μου πόδι στο τρικέφαλο. Αυτό όμως που νοιώθω καλά είναι το δεξί μου χέρι που το κρατά ένας αλλοδαπός. Δύο ομοεθνείς του, σηκώνουν την μηχανή μου από το δρόμο και την βάζουν στο πεζοδρόμιο ενώ Ελληναράδες κορνάρουν γιατί ήδη έχει σημειωθεί κομφούζιο. Ένας δικός τους άνθρωπος είναι καταγής και αυτοί σκέφτονται το κοτόπουλο στο σπίτι. Γαμημένοι Έλληνες! Ο αλλοδαπός δεν μου αφήνει το χέρι. Δεν έχει κινητό και το δικό μου έχει σπάσει. Μένουμε και οι δυό άφωνοι ενώ η βροχή δυναμώνει πάλι. Φύγε του λέω. Θα βραχείς. Όχι όσο εσύ κάτω, μου κάνει με λίγα ελληνικά. Πούστη πατέρα και πουτάνα μάνα που με μεγαλώσατε όπως είχατε μάθει... Πουτάνα Φύση όλα καλώς τα εποίησες. Μας έκανεs ανθρώπους και μετά μας χώρισες σε φυλές. Μας έβαλες και σύνορα και μας στόλισες με σημαία. Μας έδωσες και ηγέτες να φτιάξουνε νόμους και μετά πήγες για ύπνο. Καληνύχτα...