- Είστε ο κύριος;
- Λούης, λέω καθαρά και δυνατά. Είμαι το ραντεβού των 11!
Με μοναδική μαεστρία η κοκκινομάλλα πληκτρολογεί στο καντράν του τηλεφώνου το εσωτερικό του μπάμια προσέχοντας επιμελώς μη χαλάσει το μανικιούρ στα αιμοβόρικα νύχια της. Λίγα δευτερόλεπτα αργότερα με υπόδειξή της παρκάρω σε ένα χωλ στο τέλος του διαδρόμου και χύνομαι σε ένα δερμάτινο καναπέ. Απέναντί μου σε ένα μεγάλο καθρέφτη χαζεύω το είδωλό μου. Φοράω ένα γκρι κοστούμι. Δεν έβαλα το μαύρο γιατί είναι πολύ επίσημο και μοιάζω με γκρουπιέρη σε καζίνο. Απέφυγα και το μπλε γιατί έδειχνα πολύ συντηρητικός. Με το γκρι αισθάνομαι καλά. Άσπρο πουκάμισο με λεπτή σιέλ ρίγα και μαύρα μοκασίνια ολοκληρώνουν την ενδυματολογική μου ματαιοδοξία. Γραβάτα δεν φόρεσα για να δείχνω πιο φιλικός. Φρεσκοξυρισμένος δεν είμαι για να μη δείχνω σα χρησιμοποιημένη σερβιέτα, αλλά ούτε έχω και γένια που θυμίζουν διάκο πριν χειροτονηθεί. Έχω ένα γενάκι 2-3 ημερών. Πως είναι ο George Clooney; Καμία σχέση. Ελαφρύ άρωμα, καθαρή αναπνοή και ταλκ στα χέρια για να μη ιδρώνουν, τονώνουν την αυτοπεποίθησή μου. Μια τσάντα στα πόδια μου με άδειο περιεχόμενο ενισχύει την εικόνα μου. Δείχνω πιο οργανωτικός και μεθοδικός. Αλλά με ανησυχεί κάτι. Ίσως το πιο σημαντικό. Δεν έχω στύση. Ελπίζω να μην είναι αιτία να πάνε όλα στραβά. Αλλά γιατί να πάνε...
- Κύριε Λούη μπορείτε να περάσετε. Ο κύριος Τρυποκάρυδος σας περιμένει, μου κάνει η μυωπική τσαπερδόνα και με απαλάσσει από τη μιζέρια μου.
Ευθύς σηκώνομαι, κορδώνομαι και περνάω στο εσωτερικό του γραφείου. Στο βάθος με περιμένει ένας λιμοκοντόρος με τιράντες αλλά Larry King ο οποίος έχει δει τον ήλιο μια δεκαετία τουλάχιστον αργότερα από ότι εγώ. Πρώτος κουβάς με νερό. Ψυχραιμία Λούη, σκέφτομαι. Αυτός κρατάει τα ζάρια και τα κουνάει μπροστά στα μούτρα σου. Αυτός κάνει παιχνίδι. Ο δικός σου ήλιος έδυσε από καιρό. Σκάσε και κολύμπα.
- Μας βρήκατε εύκολα; με ρωτά με μια σοβαροφάνεια πριν τα χέρια μας κονταροχτυπηθούν στην ιεροτελεστία της χειραψίας.
Τι του λες τώρα; Στο κέντρο της Αθήνας δώσαμε ραντεβού ρε παπάρα! Όχι στο Λιανοκλάδι. Ήθελα να 'ξερα στα σεμινάρια που γίνονται σε αυτά τα παιδάκια της Διεύθυνσης Προσωπικού άλλη ερώτηση για να σπάσει ο πάγος δεν τους μαθαίνουν. Τέλος πάντων. Στο άπλωμα του χεριού μου για να τον χαιρετήσω και να του επιβληθώ σκάει ο δεύτερος κουβάς με νερό. Μου ξεραίνει το χέρι. Το κωλόπαιδο. Το είχα υποτιμήσει. Και το είπα εγώ. Αυτή η γαμημένη η στύση φταίει.
- Κύριε Λούη, καθίστε μου κάνει και αυτός κάθεται απέναντί μου.
Ένα οβάλ τραπέζι μας χωρίζει, θυμίζοντας ιππότες της στρογγυλής τραπέζης με τη διαφορά ότι σήμερα δεν είμαι ο Αρθούρος εγώ. Ούτε καν ο Λάνσελοτ ρε γαμώτο! Μάλλον ο Πέρσιβαλ...
- Πείτε μου για τις σπουδές σας; κάνει επιτακτικά.
Απαντάω επιγραμματικά για το εύρος των σπουδών μου και στην απορία που εκφράζει για την μεγάλη διάρκεια αυτών του απαντάω ότι παράλληλα δούλευα για το μεροκάματο. Μέγα ψέμα. Τι να του πω; Ότι κυνηγούσα μουνάκια. Ένας κηφήνας ήμουν. Μπορεί και να 'μαι ακόμα...
- Αγγλικά; απορεί.
- Πολύ καλά, απαντώ.
Δεύτερο ψέμα. Τα αγγλικά μου είναι σε επίπεδο λαχαναγοράς αλλά η εμπειρία που έχω κοντά τώρα 15 χρόνια στην αγορά, μου επιτρέπει να χρησιμοποιώ αγγλικές λέξεις ή φράσεις κλειδιά που αν μη τι άλλο δείχνουν έναν αγγλομαθή φινετσάτο κύριο. Το ξέρω. Είμαι αδιόρθωτος...
- Προϋπηρεσία;
Εκεί είναι το δυνατό μου σημείο και τον στριμώχνω. Του δείχνω να καταλάβει ότι είμαι ο ιδανικός υποψήφιος. Με την ιδανική στάση του σώματος που δηλώνει σιγουριά και αυτοπεποίθηση, του αναλύω τι μπορώ να κάνω. Όταν βάζω τελεία ο Τρυποκάρυδος έχει ανέβει στα δέντρα και ζητάει σκάλα.
- Κύριε Λούη νομίζω ότι είστε αυτός που ψάχνουμε, μου κάνει στο τέλος. Να σας εξηγήσω την φύση της συνεργασίας μας.
- Παρακαλώ, απαντώ με τακτ.
- Πρόκειται για πωλήσεις door to door και η συνεργασία θα είναι ελεύθερη.
- Τι εννοείτε;
- Θα πληρώνεστε για αυτά που φέρνετε. Τα υπόλοιπα τα αναλαμβάνεται εσείς.
- Ένσημα;
- Eσείς.
- Ιδιωτική ασφάλεια;
- Εσείς.
- Οδοιπορικά;
- Εσείς.
- Αν πάθω εργατικό ατύχημα;
- Εσείς.
Δεν αρθρώνω λέξη. Πολλαπλοί κουβάδες νερό με έχουν κάνει μούσκεμα. Όσο και να θέλω να κρύψω τη δυσαρέσκειά μου, καρφώνομαι.
- Σας ενοχλεί κάτι κύριε Λούη;
- Θα προτιμούσα να έμπαινα στο μισθολόγιο. Αν δεν σας κάνω μετά από ένα μήνα, διώξτε με.
- Κύριε Λούη η εταιρία μας δεν μπορεί να δώσει 500 ευρώ σε κάποιον άγνωστο. Δεν μπορεί να κάνει πειραματισμούς.
- Και 500 ευρώ είναι ολόκληρη περιουσία! σιγοντάρω ειρωνικά.
- Κύριε Λούη, η χώρα μας βρίσκεται υπό την κατοχή του μνημονίου. Μη το ξεχνάτε αυτό. Η αγορά είναι διασωληνωμένη στην εντατική.
- Και σκοτώνετε τους ανθρώπους...
Λίγα λεπτά αργότερα βρίσκομαι στο δρόμο. Ούτε θυμάμαι πως έφυγα. Αναρωτιέμαι πως να γυρίσω σπίτι. Μετρό, ταξί ή πόδια; H επένδυση του άδειου μου πορτοφολιού καθορίζει την επιλογή. Βγάζω το σακάκι, το περνώ στον ώμο και σαν άλλος Τρίτσης μπερδεύομαι με το πλήθος που πηγαίνει πάνω κάτω εσαεί, μέχρι που γίνομαι ένα μαζϊ τους. Και έτσι απλά εξαφανίζομαι...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου