Το Πείραμα ( Γ Μέρος )

- Λοιπόν Νικ, αναγνωρίζω σαν άνθρωπος το δικαίωμα σου να τα μάθεις όλα μονομιάς, αλλά σαν γιατρός που επιθυμεί το καλύτερο για τον ασθενή του, οφείλω να σου θυμίσω ότι χρειάζεσαι ξεκούραση. Τι λες να διακόψουμε μέχρι αύριο το πρωί?

- Ούτε συζήτηση περί αυτού γιατρέ. Κοιμόμουν τόσα χρόνια.Θέλω να συνεχίσουμε! 

- Αχόρταγος είσαι... Μου θυμίζεις τους φοιτητές μου. Ο εγκέφαλος τους μοιάζει με σφουγγάρι που απορροφά τα πάντα. Τι άλλο θες να μάθεις? 

- Πρώτα πρώτα γιατί αισθάνομαι τόσο δυνατός και ανανεωμένος? Είμαι ακόμα υπό την επίρρεια των φαρμάκων? 

- Ησύχασε Νικ. Πίστεψε με, δεν σου έχουμε χορηγήσει ούτε καν ασπιρίνη... 

- Τότε πως αντέχουν τα 74 χρόνια μου και δεν έχουν σκορπίσει στο πάτωμα? 

- Γιατί πολύ απλά ξανάγινες νέος! 

- Πως? 

- Νικ ο μέσος όρος ηλικίας σήμερα είναι στα 140 έτη,με την προοπτική να αυξηθεί τα επόμενα χρόνια στα 150. Ένας 74άρης στα χρόνια σου, ήταν συνταξιούχος και κάθε πρωί που έβγαινε από το σπίτι του σταυροφιλούσε την γυναίκα του και τα παιδιά του γιατί μπορεί να μην τα ξανάβλεπε. Στα χρόνια που διανύουμε είναι ένας ρωμαλέος νέος που τείνει να... 

- Γίνει μπέμπης... Θα με πας άτα και θα μου πάρεις γλειφιτζούρι? 

- Πως..? Ας σοβαρευτούμε Νικ... Που τείνει, έλεγα, να μικρύνει και άλλο τα χρόνια του μπροστά στον μέσο όρο. Με αυτό τον τρόπο μπορείς να ξαναζήσεις μια δεύτερη ζωή από την αρχή. 

- "Ζεις μονάχα δυο φορές". Εγώ και ο James Bond δηλαδή... 

- Δυστυχώς δεν έτυχε να τον γνωρίσω τον κύριο. Άλλωστε θα είχαν τους λόγους τους οι πρόγονοι μας που σε έβαλαν στην κάψουλα. Σε ποιον τομέα είχες διαπρέψει? 

- Πλάκα κάνεις τώρα, έτσι δεν είναι? 

- Δεν συνηθίζω να αστειεύομαι με τους ασθενείς μου Νικ... Θα μου πεις? 

- Ήμουν ο κορυφαίος Έλληνας αθλητής στο χώρο του αθλητισμού. Διέπρεψα στο χώρο του μπάσκετ. - Λυπάμαι που τυχαίνει να μην σε γνωρίζω αλλά η επιστήμη μου δεν μου επιτρέπει να διαθέτω χρόνο σε αθλοπαιδιές. Σίγουρα όμως θα ενδιαφέρεται να σε γνωρίσει ο πρόεδρος της ελληνικής ομοσπονδίας καλαθοσφαίρισης και αύριο κιόλας θα σε φέρω σε επαφή μαζί του. 

- Και πολύ καλά θα κάνεις... 

- Έλα Νικ μην κάνεις σαν παιδί. Ο καθρέφτης ενός αθλητή όπως πολύ καλά θα ξέρεις είναι το γήπεδο και μην ξεχνάς ότι αυτή την στιγμή παίζεις στο δικό μου. Μπορούμε να συνεχίσουμε? 

- Έχεις δίκιο. Παραφέρθηκα. Συνεχίζουμε... 

- Όπως έλεγα αυξήθηκε ο μέσος όρος ζωής και ζούμε πλέον περισσότερο. Οι δύο πόλεμοι που μεσολάβησαν άφησαν σε ολόκληρο τον πλανήτη το ένα τρίτο της ανθρωπότητας να κάνει παιχνίδι και αυτό όπως καταλαβαίνεις πυροδότησε ντόμινο εξελίξεων. 

- Δηλαδή? 

- Δηλαδή είμαστε τόσοι λίγοι και τα αγαθά που μας προσφέρει η Φύση καθημερινά τόσα πολλά που εξάλειψε αυτόματα κάθε αδικία. Ζούμε σε μια κοινωνία αφθονίας και έχουμε ότι ποθούμε. 

- Δεν καταλαβαίνω... 

- Δεν υπάρχουν Νικ πλέον πλούσιοι και φτωχοί, παρά μόνο ικανοί και άχρηστοι. Και πίστεψε με κανείς δεν θέλει να νοιώθει άχρηστος. Tα τελευταία εξήντα χρόνια αναλύσαμε επισταμένως το παρελθόν και φτάσαμε στο συμπέρασμα ότι η φτώχεια οδηγούσε τον άνθρωπο να εργαστεί για να ζήσει. Συνέπεια αυτού ήταν η πλειοψηφία να κάνει δουλειές που δεν επιθυμούσε. Τα συνεχή οχτάωρα καταρράκωναν την δημιουργικότητα του ατόμου, αλλοτρίωναν την προσωπικότητα του και το οδηγούσαν με μαθηματική ακρίβεια στην κατάθλιψη ή σε μια επίπλαστη ευτυχία. 

- Επίπλαστη ευτυχία? 

- Δουλειά με ωράριο καθημερινής βίας, σπίτι με στεγαστικό, βελούδινες παντόφλες κάτω από το κρεβάτι, μεταξωτές μπιτζάμες, σκύλο στην αυλή και παγωτό στη βεράντα με τα παιδιά τις Κυριακές. - Και τι κάνατε γι' αυτό? 

- Καταργήσαμε την δουλειά και την ευρύτερη έννοια της ιδιοκτησίας. Πλέον δεν εργάζεται κανείς από ανάγκη και αν κάποιος θέλει πάρα πολύ να εργαστεί οφείλει να διαλέξει κάτι που αγαπά ώστε να δοθεί ολοκληρωτικά και να το κάνει με μεράκι. Πλέον δεν υπάρχει δικό μου και δικό σου. Είναι δικό μας. 

- Άρα μπορώ να πάω με την γυναίκα σου? 

- Δεν έχω γυναίκα, τζιέρι μου. Αλλά αν είχα και σε έκανε κέφι γιατί όχι!  Θα σας έπαιρνα και μάτι 

- Χρήμα όμως έχετε. Αυτό δεν δημιουργεί ανισότητες? 

- Το έχουμε για να μην δημιουργείται μπάχαλο. Για να μη νοιώθουμε πρωτόγονοι. Μη σκας όμως συνεχώς κινείται. Πότε είναι στην δική μου τσέπη και πότε στην δική σου. Έτσι δεν μένει κανείς παραπονούμενος. 

- Επικράτησε η αταξική κοινωνία δηλαδή? 

- Μην βάζεις ταμπέλες Νικ. Δεν τίθεται θέμα καπιταλισμού ή κομμουνισμού. Ζούμε σε μια πλάνη μέχρι απόδειξεως του εναντίου. Αυτήν την στιγμή αυτό μας αρέσει και μας ταιριάζει. Αν στραβώσει στην πορεία, κάτι θα εφεύρει η ράτσα μας για να μας ευθυγραμμίσει πάλι. 

- Κατάλαβα, πάλι θα τρέχουν οι μισοί στα καταφύγια και οι υπόλοιποι θα μπαίνουν στα ψυγεία! 

- Οφείλω εδώ να σε ενημερώσω ότι στον τελευταίο πυρηνικό ολοκαύτωμα δεν καταφύγαμε σε καταφύγια. 

- Και που τρυπώσατε?  Σε λαγούμια! 

- Πετάξαμε μέχρι το φεγγάρι. Στις βάσεις που διαθέτουμε εκεί και παραμείναμε για όσο διάστημα χρειάστηκε μέχρι να καθαρίσει η ατμόσφαιρα. 

- Τι άλλο θα ακούσω ακόμα? 

- Και που σαι ακόμα. Να δεις τι σου 'χω για μετά...