Το Πείραμα ( ΣΤ Μέρος )

Φάκελος Αξιολόγησης του ασθενή υπ' αρ.1212 Νίκου Γ.- Σχόλια και κρίσεις του καθηγητή Κρυογενετικής Γ.Κοσμάτου - Έτος 2187: Μετά από έξι μέρες ενδελεχούς παρατήρησης και καταγραφής μέσα από αλλεπάλληλες συνεντεύξεις ο ασθενής Νίκος Γ. αρνείται συστηματικά να προσαρμοστεί στην τωρινή πραγματικότητα. Υποφέρει από αϋπνίες και μένει προσκολημένος στο παρελθόν, αδυνατώντας να παρακολουθήσει τις κοσμογονικές αλλαγές που έχουν συντελεστεί όλα αυτά τα χρόνια που βρίσκονταν στην παγοκυψέλη. Η ελπίδα που είχα, για πνευματική του ανάταση βλέποντας τον πρόεδρο της ομοσπονδίας Μπάσκετ εξανεμίστηκε, διότι μετά από εκείνη την μέρα ο ασθενής μου έχει περιπέσει σε μελαγχολία. Παρόλ' αυτά το εξιτήριο για αύριο το πρωϊ, είμαι αναγκασμένος να του το δώσω μην έχοντας άλλη επιλογή βασίζομενος πρωτίστως στο πανανθρώπινο δικαίωμα της ελευθερίας του ατόμου που διέπει την κοινωνία μας και έχει ενσωματωθεί στο DNA μας ως ακρογωνιαίος λίθος.

Την ίδια μέρα, λίγες ώρες αργότερα: 

- Νικ πέρασα για να σε χαιρετήσω. Η σημερινή μέρα είναι η τελευταία σου, στην κλινική. Αύριο το πρωϊ έχεις το ελεύθερο να πας όπου σου κάνει κέφι. 

- Με ξαμολάτε στην αρένα με τα λιοντάρια ε...? 

- Νικ δεν είμαι Ρωμαίος εκατόνταρχος και το μέρος αυτό σε διαβεβαιώ πως δεν είναι το Κολοσσαίο... - Αναρωτιέμαι αν πρέπει να βγω ή να μείνω στο κλουβί μου... 

- Αν δεν αποφασίσεις δεν θα μάθεις ποτέ πως είναι έξω 

- Μα ξέρω ήδη πως είναι! 

- Όχι Νικ. Αυτό που ξέρεις είναι ότι σου έχω διηγηθεί εγώ 

- Δεν αρκούν..? 

- Και αν σου έλεγα Νικ ότι δεν ισχύει τίποτα απ' ότι σου είπα. Ότι δεν έγιναν δύο παγκόσμιοι πόλεμοι, τα πυρηνικά όπλα ποτέ δεν κροτάλισαν και συνεπώς δεν καταψύχθηκες για 156 χρόνια. Απλά κοιμήθηκες για λίγο και ξύπνησες όχι στο μέλλον του 2187 αλλά λίγες μέρες μετά, στο παρόν του 2031 και όλο αυτό που πέρασες ανήκει σε ένα ευρύτερο πείραμα πλύσης εγκεφάλου που σκοπό έχει να χειραγωγήσει τα μυαλά και να κατευθύνει τις μάζες προς το σκοπό πολυεθνικών εταιρειών που έχουν ως μοναδικό κίνητρο την εκμετάλλευση του ανθρώπινου είδους με σκοπό το κέρδος. Ότι απλά είσαι ένα πειραματόζωο, ανάμεσα σε πολλά άλλα που είχε την τύχη να του αποκαλυφθεί η μοναδική αλήθεια. Τι θα έλεγες για όλα αυτά Νικ? 

- Ότι λες μαλακίες... 

- Λέω...? Αν σου έλεγα ότι πίσω από τον καθρέφτη υπάρχει ένα επιστημονικό επιτελείο που παρακολουθεί τα πάντα στην συμπεριφορά σου. Από το πως τρως μέχρι το πως ξύνεσαι. Και ότι πίσω από την πόρτα της ντουλάπας στέκεται η οικογένεια σου και σε περιμένει να γυρίσεις στο σπίτι τι θα έκανες Νικ? 

- Γιατρέ μην παίζεις με τα νεύρα μου... Θα την ανοίξω! 

- Τι περιμένεις λοιπόν? 

- ( Την ανοίγει και αντικρύζει μια συνηθισμένη ντουλάπα ) Γιατί μου το κάνεις αυτό? Γιατί με ταλαιπωρείς διάολε? 

- Έτσι είναι ο κόσμος Νικ. Μια κλειστή πόρτα. Ποτέ δεν ξέρεις τι θα βρεις μέσα, αν δεν την διαβείς... - Φαντάζομαι ότι δεν θα σε ξαναδώ? 

- Θα είμαι πάντα μπροστά από κλειδωμένες πόρτες... 

- Καλή αντάμωση γιατρέ. Ίσως τα πούμε σε καμιά απόψυξη στο μέλλον? 

- Ναι γιατί όχι... Ποτέ δεν ξέρεις. Όλα είναι μες το μυαλό μας... 

- Και κάντε κάτι με το φαγητό... Μου φαίνεται ότι το μέλλον δεν έχει γεύση... 

- Ξέρεις, είναι κάποιες ουσίες που έχουμε ανακαλύψει χρόνια τώρα και δίνουν ιδιαίτερη νοστιμιά 

- Να υποθέσω ότι χορηγούνται ενδοφλέβια? 

- Όχι, ένα καλό αλατοπιπέρωμα αρκεί... Το νου σου Νικ. 

Όταν έφυγε ο γιατρός, ένοιωσε να τον πλημμυρίζει ένα κύμα μοναξιάς. Ξεκίνησε από τα πόδια, πέρασε στην μέση του, ανέβηκε στο στήθος και όταν έφτασε στο κεφάλι κόντεψε να τον πνίξει. Έπιασε τον εαυτό του να εισπνέει και να εκπνέει μεγάλες δόσεις αέρα. Αυτό έκανε από παιδί όταν ένοιωθε ότι απειλείται. Προσπάθησε να θυμηθεί πότε του συνέβη για πρώτη φορά. Του ήταν αδύνατον. Μόνο κάποιες μαύρες σκέψεις πριν κοιμηθεί, ήλθαν στο μυαλό του. Θα ήταν 7-8 χρονών όταν πέφτοντας στο κρεβάτι σταύρωσε τα χέρια του και πέθανε στα ψέματα. Το συναίσθημα που ένοιωσε ήταν πρωτόγνωρο και ο φόβος από τότε τον επισκέπτονταν κάθε βράδυ. Στην μάνα του, όταν το εξομολογήθηκε τον περιγέλασε. 

- Έχεις καιρό ακόμα, του 'πε, τι σκας? Απλά ζήσε... 

Τι νόημα έχει όμως να ζήσω αφού κάποια στιγμή θα πεθάνω? Αφού σε όλο αυτό το σκηνικό του κόσμου είμαι απλά περαστικός? Και με αυτές τις σκέψεις ξύπναγε κάθιδρος μες τα χαράματα. Ενώ κάποιες άλλες φορές δεν κοιμόταν καθόλου. Έτσι το απόστημα με το πύον μεγάλωνε σιγά σιγά και έμοιαζε δηλητήριο που το έπαιρνε με δόσεις. Και κάπως έτσι μεγάλωσε. Έγινε σωστό παληκάρι. Ασχολήθηκε με την πυγμαχία αλλά ερασιτεχνικά και για λίγο. Κατάφερε να γραμμώσει τα χέρια του, αλλά το ήξερε καλά πως αλλού ήταν το ριζικό του. Κάποια μέρα, μια πορτοκαλί μπάλα με σπυριά κύλησε χαδιάρικα στα πόδια του και αυτός ανταποκρίθηκε δεόντως. Την έβαλε εκεί που έπρεπε. Στο καλάθι. Και ένα περίεργο πράγμα, το ίδιο εκείνο βράδυ το απόστημα έσπασε. Το δηλητήριο του θανάτου αντί να τον σκοτώσει, του δημιούργησε ανοσία. Πλέον είχε βρει το νόημα της ζωής του. Δεν φτάνει να ζεις, μόνο. Πρέπει να είσαι και ο καλύτερος. Και τα κατάφερε. Έγινε ο μεγαλύτερος αθλητής στην ιστορία του ελληνικού αθλητισμού. Αυτός ήταν και ο μόνος λόγος που δέχτηκε να καταψυχθεί αν και στην αρχή του φάνηκε γελοίος. Μπήκε όμως στον χορό και τώρα έπρεπε να χορέψει. Πόσο ακατανόητα του φαίνονταν τα λόγια του καθηγητή. Μήπως είχε πεθάνει τελικά και βρισκόταν στην κόλαση? Αλλά από την άλλη μπορεί να ήταν και ο παράδεισος. Και πόσο ανιαρή φαντάζει πλέον η ζωή χωρίς την αίσθηση του θανάτου? Πόσο βαρετή και μονότονη την κάνει η απουσία του? Πήρε στα χέρια του το λεύκωμα με την ιστορία του παγκόσμιου Μπάσκετ που του είχε χαρίσει ο πρόεδρος της ομοσπονδίας και το ξεφύλισε. Είδε όλη τη ζωή του να περνά μέσα από τα μάτια του. Τεράστιες νίκες αλλά και ήττες, ατομικές διακρίσεις, πανευρωπαϊκοί τίτλοι και παγκόσμιες συμμετοχές. Δάκρυα κύλησαν στα μάγουλα του. Νικ,έζησες μια γεμάτη ζωή, αναρωτήθηκε. Πως σου ήρθε να μπεις σ' αυτή τη διαδικασία? Κάθε άνθρωπος ανήκει στην γενιά του. Σκέψου τον Κολοκοτρώνη να έμπαινε στην ψύξη και να τον επανέφερε η δική σου γενιά, την δεκαετία του 80? Με την φουστανέλλα και τις μουστάκες του, μόνο καζούρα θα προκαλούσε και η φάπα θα πήγαινε σύννεφο. Γέλασε δυνατά. Που και που έλεγε κάνα πετυχημένo...  Δεν το είχε τολμήσει όμως ο γέρος του Μοριά, αλλά αυτός και τώρα αισθάνονταν σαν συνταξιούχος της εποχής του, που αφού πέρασε την ζωή του όλη διεκπεραιωτικά, περίμενε στην στάση τον θάνατο, δηλαδή στην περίπτωση του, την ανωνυμία. Έκλεισε τα μάτια μέχρι που τα ένοιωσε βαριά. Αλήθεια πόσες μέρες είχε να κοιμηθεί? Στην ερώτηση που έκανε στον εαυτό του δεν πρόλαβε ν' απαντήσει γιατί αφέθηκε στα χέρια του Μορφέα, τον θεό των ονείρων και αυτός δεν τον άφησε παραπονούμενο και τού στειλε το ομορφότερο για να του κάνει παρέα. Ήταν λέει, σε ένα γήπεδο γεμάτο κόσμο που τον αποθέωνε ξανά και ξανά... Ήταν όλοι εκεί. Φίλοι, συγγενείς, συμπαίκτες, αντίπαλοι, προπονητές και φίλαθλοι. Ενωμένοι σαν γροθιά. Παραταγμένοι, θύμιζαν άγημα έτοιμο να αποδώσει τιμές. Μια λαοθάλασσα που παραληρούσε με ένα σύνθημα στα χείλη να δονεί την ατμόσφαιρα ξανά και ξανά. 

- Νίκο Γ.... μάγεψε μας πάλι! 

Φανερά συγκινημένος ο ίδιος, ύψωνε το δεξί του χέρι, τους χαιρετούσε και τό φερνε στην καρδιά του. Μακάρι να μπορούσε να τους κλείσει όλους εκεί μέσα. Ξαφνικά κατάλαβε ότι βλέπει όνειρο. Τότε συνέβη κάτι μαγικό. Για πρώτη φορά συνειδητοποιούσε ότι το μέλλον έσμιγε με το παρελθόν στο ονειρικό παρόν. Περίεργο πράγμα το Αύριο όμως ε? Είναι γιομάτο από στιγμές που το Τώρα κλέβει και τις αποθηκεύει το Χθες. Δεν έχεις παρά ν' απλώσεις τα χέρια σου...

Όταν ξύπνησε είχε πάρει τις αποφάσεις του. Έγραψε δυο λόγια πεταχτά σ' ένα χαρτί και εξαφανίστηκε. Την επόμενη μέρα ο γιατρός το διάβασε δυνατά στους βοηθούς του: << Πάμε για άλλα...>> και αμέσως μετά ξέσπασε: 

- Είναι νικητής τελικά... Γεννημένος νικητής... 

Και για τις υπόλοιπες ώρες ένα μεγάλο χαμόγελο ζωγραφίστηκε στο πρόσωπο του και έμεινε εκεί χαραγμένο μέχρι που ο ήλιος έδυσε και την θέση του πήρε ένα ολόγιομο φεγγάρι με την αστροπαρέα του... 

σ 'εκείνη που είναι πάντα εκεί...