μου κάνει με στόμφο ένας γλοιώδης τύπος μετρίου αναστήματος με μαύρα μαλλιά χωρίστρα, καστανά μάτια, καχεκτικά ζυγωματικά, μικρή μύτη, στεγνό στόμα και στρογγυλό πηγούνι. Κάθεται πίσω από την ρεσεψιόν την στιγμή που περνώ από μπροστά του ζωσμένος με τσάντες, σωσίβια και μπρατσάκια και δεν μπαίνει καν στο κόπο να με βοηθήσει. Είναι η τρίτη μέρα στο νησί και η τέταρτη φορά που με ρωτά.Τι να του πεις τώρα? Θυμάμαι ότι το πήρα και μεταξύ παιδιών και αποσκευών, τό δωσα στην γυναίκα μου, η οποία με τη σειρά της το έδωσε στις καμαριέρες για να μεταφέρουν το παρκοκρέβατο στο δωμάτιο μας. Εκεί χάνονται τα ίχνη του γιατί οι τελευταίες ισχυρίζονται ότι άνοιξαν με δικό τους κλειδί - πασπαρτού.
- Δυστυχώς όχι, του απαντώ. Για να είμαι ειλικρινής δεν κατάφερα να ψάξω ακόμα, απολογούμαι
- Σας ρωτάω γιατί αν δεν το βρείτε θα πρέπει να βγάλω ένα καινούριο...
Και τι θες, να πάμε παρέα στον κλειδαρά? θέλω πολύ να του πω αλλά υπόσχομαι ότι θα ψάξω με την πρώτη ευκαιρία.
Το ξενοδοχείο είναι ριζωμένο σε μια μικρή προκυμαία καιρό τώρα εγκαταλειμμένη. Εκεί που παλιά έδεναν πολυτελή σκάφη και ιστιοφόρα, τώρα βρίσκονται μερικές τρύπιες ξαπλώστρες, κανά δυο ξεχαρβαλωμένες ομπρέλες και μπόλικες πλαστικές καρέκλες που όταν κάθεσαι πάνω τους, ιδρώνει ο κώλος σου και παίρνει το σχήμα τους. Το δωμάτιο είναι στο πρώτο όροφο και πας μόνο με τις σκάλες διότι ο αρχιτέκτονας δεν προνόησε ασανσέρ. Με τις σκάλες πας για πρωϊνό, με τις σκάλες πας στην πισίνα, με τις σκάλες πας στην παραλία, με τις σκάλες πας για φαγητό, με τις σκάλες γενικώς... Και αν έχεις μαζί σου καρότσι με κανά δυο μπαγκάζια και παιδιά, τότε τύφλα να 'χει ο Σουλεϊμάνογλου...
Ένα δίκλινο δωμάτιο, στο οποίο χώρεσε ένα ντιβάνι με στρώμα για σκύλους, βαφτίστηκε τρίκλινο για να φιλοξενήσει την τετραμελή οικογένεια μου.Το μωρό θα κοιμόταν στο πάρκο που στριμώχτηκε μεταξύ μπάνιου και εξώπορτας. Στο αιτήμα μου για διπλό κρεβάτι εισακούστηκα κατά το ήμισυ. Δύο μονά κρεβάτια ενώθηκαν και έδωσαν την σολομώντια λύση. Τι και αν στο ξύλινο χώρισμα τα πλευρά μου παίζουν τρίλιζα... Έτερον εκάτερον. Λογικό και επόμενο, λοιπόν να χαθεί το κλειδί του δωματίου. Εδώ χάσαμε τ' αβγά και τα πασχάλια. Διάολε έπρεπε να το ψάξω καλύτερα πριν κάνω την κράτηση. Θαρρώ όμως πως πλέον είναι αργά για δάκρυα.
Αυτή η αίσθηση του ανικανοποίητου που έχω με κυνηγάει από παιδί. Θυμάμαι τη μάνα μου να γκρινιάζει πάντα για τ' οτιδήποτε. Στις πανσιόν που νοικιάζαμε τα καλοκαίρια κυνηγούσε τις καθαρίστριες από πίσω με το σφουγγαρόπανο.
- Μμμμμ...να χαρώ παστρικιές νοικοκυρές! Έτσι καθάριζετε στα σπίτια σας...?
Άλλες φορές στα εστιατόρια με τους σερβιτόρους
- Κοίτα τη σαλάτα... Τίγκα στο κρεμμύδι! Με το κυάλι ψάχνεις την ντομάτα και το αγγούρι... Κληρονόμησα τα γονίδια της. Τ' άκρα της. Την ανισορροπία της. Στο απ' τα ολότελα καλή και η Παναγιώταινα διάλεγα πάντα τ' ολότελα. Η Παναγιώταινα φάνταζε στα μάτια μου, μια γυναίκα με μουστάκι και βρώμικη ανάσα. Στην ρουλέτα όλα ή τίποτα πόνταρα στ' όλα. Άσχετο αν ξέμενα στο τίποτα.
Κατεβαίνω στην πισίνα και ξεπεζεύω σαν γάϊδαρος ξεκαπίστρωτος, πάνω σε μια ξαπλώστρα όλα τα τιμαλφή που υπάρχουν στο εμπόριο και πωλούνται στα είδη θαλάσσης. Το βλέμμα μου πέφτει στην ανατολή και ένα απέραντο γαλάζιο εκτείνεται μπροστά μου λες και ξεπήδησε από κάποιο πίνακα ζωγραφικής. Στα διπλανά παρτέρια τα γιασεμιά σηκώνουν ανταρσία στον πρωϊνό αέρα και γίνονται ένα με το χλώριο. Αυτό δεν δείχνει να ενοχλεί καθόλου ένα γκρουπ με αμερικανάκια κολλεγιόπαιδα που μεθυσμένα από τον ελληνικό ήλιο χαριεντίζονται ανέμελα μέσα στην πισίνα. Γοργόνες με μικροσκοπικά μπικίνι και φιδίσια κορμιά βιάζονται να γίνουν γυναίκες και ξαναμμένες καθώς είναι, προσκαλούν τα ανυποψίαστα αγόρια που με τη σειρά τους, προτιμούν να θαυμάσουν τα μούσκουλά τους από το να τις μυήσουν στα μυστικά του έρωτα. Αυτές απογοητευμένες από το θράσος τους, επιδίδονται σ' ένα λεσβιακό όργιο όλο λαγνεία και στρέφουν την ματιά τους σ' έναν έμπειρο άντρα όπως εγώ για να τους μάθει την προπαίδεια. Αφού με παρακαλούν αρκετά, στο τέλος σκέφτομαι να τους κάνω την χάρη. Πριν εισβάλλω στην Τροία τους, ένα μπουγέλο από το μικρό μου γιο μ' επαναφέρει στο τώρα και η παράκληση της γυναίκας μου που ακολουθεί, να φουσκώσω τα μπρατσάκια και να του βάλω λάδι με μπόλικο δείκτη προστασίας με προσγειώνει στην πραγματικότητα. Χριστέ μου χρειάζομαι επειγόντως κάτι παγωμένο. Το νερό της πισίνας κάνει το θαύμα του αν και θα προτιμούσα κάτι σε αλκοόλ. Η κυρά μου προσπαθεί σε μια φωτογραφική μηχανή να αποθανατίσει στιγμές οικογενειακής θαλπωρής και ευτυχίας και γω αναλαβάνω χρέη δασκάλου κολύμβησης στα δυο μου παιδιά. Πως έμπλεξα έτσι... Αφού δεν ξέρω να κολυμπάω. Μόνο να επιπλέω.
- Αγόρι μου, για αρχή στην βουτιά κλείσε μόνο την μύτη, του φωνάζει η μάνα του, δεινή κολυμβήτρια στα νιάτα της
- Μα ο μπαμπάς μου λέει να κλείσω και τα μάτια!
- Μη με κοιτάς με το ασπράδι, της κάνω. Αν μπορούσα θά κλεινα και τα αυτιά μου...
Η διανυκτέρευση περιλαμβάνει και ημιδιατροφή.Τουτέστιν ένα γεύμα την ημέρα με τα ποτά έξτρα.Την πρώτη μέρα η έκπληξη ήταν μεγάλη όταν ανακαλύψαμε ότι μπουφές δεν υπάρχει και το γεύμα είναι ένα, το οποίο και καθορίζεται από τις ορέξεις του μάγειρα που εκ των υστέρων μάθαμε ότι είναι μαγείρισσα με χρόνιο φλεβίτη. Συν μια σαλάτα. Συν το φρούτο.Τις δύο πρώτες μέρες με μουσακά και μπιφτέκια - πατάτες περάσαμε μπέϊκα. Αλλά σήμερα η ιδέα του τραχανά ή της ψαρόσουπας ή του τηγανιτού γαύρου για πιάτο ημέρας από την μία και τα παιδιά να κλαίνε από την άλλη, μου τριβελίζει το μυαλό γι' αυτό και βιάζομαι να κάτσουμε στο εστιατόριο χωρίς ν' αλλάξουμε. Ούτε καν περιμένω να στεγνώσουμε...
- Κοτόπουλο με πατάτες!
ανακοινώνει ο σερβιτόρος με στεντόρια φωνή και με βγάζει από το αδιέξοδο. Παίρνω βαθιά ανάσα και κοιτάζω την γυναίκα μου με νόημα. Την βγάλαμε καθαρή και σήμερα. Χαμογελάω στο γιο μου και παίζω μαζί του μέχρι να έρθει η παραγγελία. Όταν αντικρύζω τα πιάτα τρελαίνομαι. Σε μια οικογένεια με μικρό παιδί και ένα μωρό περιμένεις μερίδες από κοτόπουλο, κυρίως μπούτι. Άντε και κάνα στήθος. Τα φτερά της κότας γιατί μας τα πάσαραν? Μοιάζω με κάνα Δαίδαλο? Με Ίκαρο? Ή με κάνα νταλικέρη που σταμάτησε για κατούρημα στην Εθνική και τον έκοψε η λόρδα για φτεράτη κότα γεμιστή και μοσχοαναθρεμένη? Χάνω το έδαφος κάτω από τα πόδια μου. Με λούζει κρύος ιδρώτας. Σηκώνομαι επάνω έξω φρενών και κινούμαι προς την ρεσεψιόν. Ξωπίσω μου και ο γιος μου.
- Λούη μην κάνεις φασαρία, μου φωνάζει η κυρά μου και τα λόγια της σκάνε σαν κύμα στα βράχια του θυμού μου.
Σιγά σιγά μου έρχονται όλα, σαν να ξεφυλίζω σελίδες ενός φτηνού lifestyle περιοδικού. Οι τρύπιες ξαπλώστρες, οι ξεχαρβαλωμένες ομπρέλες, οι πλαστικές καρέκλες, η πισίνα των γιασεμιών, το στριμωγμένο δωμάτιο, το φορτωμένο γαϊδούρι με τα μπαγκάζια που εκλιπαρεί για ασανσέρ, το στρατιωτικό συσσίτιο. Στην ρεσεψιόν ένας φουκαράς πελάτης με φαρδιές πλάτες και μικρό καραφλό κεφάλι χειρονομεί και ωρύεται
- Δεν έχω ασύρματη σύνδεση στο δωμάτιο μου και μου το είχες εγγυηθεί... Απαιτώ να μου αλλάξεις δωμάτιο!
Στέκομαι πίσω του και ακούω τα μπινελίκια του. Δεν τον αφήνω να με παρασύρει στο χορό του. Θυμίζει κάτι από βιεννέζικο βαλς. Μαζεύω τον θυμό μου και ετοιμάζω την δική μου χορογραφία με υπόκρουση τον Ντιρλαντά του Σαββόπουλου. Όταν επιτέλους έρχεται η σειρά μου και δευτερόλεπτα πριν αρχίσω τον εξάψαλμο με τράβαει ο γιος μου που δεν έχει καταλάβει τίποτα, από την μπλούζα και μου λέει
- Μπαμπά, μου αρέσει πολύ εδώ. Θέλω να μείνω εκατό χρόνια! Αυτόματα παγώνω. Ο θυμός μου περνάει. Τον παίρνω αγκαλιά και μου δίνει ένα φιλί. Τα ξεχνάω όλα
- Παρακαλώ? μου κάνει ο τύπος στη ρεσεψιόν
- Έ ε ε ε.... Βρήκα το κλειδί!
- Το βρήκατε?
- Ναι! Ήταν μέσα στα σκουπίδια. Απίστευτο έτσι?
- Σας το είχα πει εγώ ότι είναι μέσα στο δωμάτιο. Απλά είστε πολύ αγχωμένος με τα παιδιά...
Λέει και άλλα. Δεν τον ακούω. Απαντάω μόνο θετικά στο γιο μου, που με ρωτά αν θα του πάρω παγωτό. Βγαίνουμε παρέα στην βεράντα και αγναντεύουμε το βαθύ μπλε της θάλασσας ενώ ένα ελαφρύ αεράκι μας χαϊδεύει στα πρόσωπα. Ο ήλιος πνίγει τις ακτίνες του στο νερό και η μυρωδιά της αλμύρας είναι έντονη. Τελικά, μεγαλώνοντας σκέφτομαι να βάλω νερό στο κρασί μου. Ν' αρχίσω να συμβιβάζομαι με την Παναγιώταινα. Τι και αν έχει ένα μουστακάκι? Στην τελική το ξυρίζουμε και κάνουμε αποτρίχωση. Όσο για την βρώμικη ανάσα, με μια καλή οδοντόβουρτσα και κανά δυο ραντεβού σε οδοντίατρο το στόμα της, θα μυρίζει μέντα και ευκάλυπτο. Και ύστερα αν με παρακαλέσει πολύ, ίσως της κάνω και την χάρη... Ή μήπως όχι...?
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου