Το συμβάν ( 2o Μέρος )

Για ποιο λόγο ανησυχούσε? Δεν είχε κάνει κάτι μεμπτό. Ένα εισιτήριο δεν χτύπησε το πρωϊ στο λεωφορείο, αλλά το πρόστιμο το πλήρωσε. Κάτι λογαριασμούς που είχε καθυστερήσει θα τους ξοφλούσε το συντομότερο. Ξεκόλλησε τα χέρια του από τον καλόγερο και αφού κρέμασε σε αυτόν, ένα καπέλο και δύο παλτά - που είχαν ξεπέσει με τον σαματά - πλησίασε στο γραφείο του Βεληγκέκα. Αυτός είχε αράξει στον θρόνο του και φυσούσε το καϊμάκι στο καφέ του. Το μειλίχιο ύφος του, έδειχνε ότι είχε καλμάρει.
- Είδες θράσος που τό 'χουν τα κωλόπαιδα? Τους πιάνεις στα πράσα και αυτοί κάνουν το μαύρο, άσπρο. Τους δείχνεις το βίντεο της κάμερας να θαυμάσουν τις φάτσες και τα έργα τους και το παίζουν παλαβοί. Και μετά βγαίνουν και λένε ότι η Αστυνομία τους κακοποίησε... Επειδή τους ρίξαμε έναν φούσκο και τους τραβήξαμε λίγο παραπάνω το αυτί... Και μετά να οι εφημερίδες με τα πρωτοσέλιδα... Να τα δελτία ειδήσεων με τα αποκλειστικά... Τα κακόμοιρα τα παιδιά μας τι πάθανε... Αλλά θα σου πω τι φταίει... Ξέρεις πότε χάλασε ο κόσμος? Από την στιγμή που η Ελληνική Αστυνομία υποκατέστησε τον πατέρα και την μάνα. Γιατί σε ρωτώ? Πες μου... Αν ο πατέρας και η μάνα δεν είναι εκεί για να τους μάθουν ποιο είναι το σωστό και ποιο το λάθος, να τους νουθετήσουν και να τους συμβουλέψουν και που λέει ο λόγος ρέ αδελφέ, να τους ρίξουν και κανά μπερντάκι όταν χρειαστεί, τότε ποιος θα το κάνει?.. Όχι σε ρωτώ... Ποιος θα το κάνει? Η Ελληνική Αστυνομία θα το κάνει... Είναι χρέος της. Νομίζεις ότι εμένα μ' αρέσει να ξυλοφορτώνω την νεολαία μας? Με βαριά καρδιά το κάνω. Παίρνω δύναμη όμως γιατί εκείνη την στιγμή ξέρω ότι επιτελώ τον ιερό ρόλο του πατέρα και της μάνας. Άλλωστε και ο σοφός λαός μας δεν λέει ότι το ξύλο βγήκε από τον παράδεισο?... Ή όπου δεν πίπτει λόγος, πίπτει ράβδος?  Δεν ξέρω, αν και κατά πόσο γίνομαι σαφής?...
Δεν του απάντησε πάρα του έγνεψε καταφατικά. Αυτό που τον ενδιέφερε ήταν να γυρίσει στο κατάστημα όσο το δυνατόν πιο γρήγορα και το μόνο που δεν ήθελε αυτή την στιγμή, ήταν να συμμετάσχει στο εθνικοπατριωτικό παραλήρημα του Βεληγκέκα.
- Με χρειάζεστε κάτι άλλο? ψέλλισε με τάσεις φυγής.
- Παρασύρομαι μερικές φορές και ξεχνάω ότι ο χρόνος είναι χρήμα. Στην δουλειά λοιπόν... Έχει μείνει κάτι τελευταίο μόνο... Τυπικό μεν και διαδικαστικό.
- Άρα είναι περιττή η παρουσία μου? ρώτησε σαν να μην περίμενε απάντηση και κίνησε προς την έξοδο.
- Αντιθέτως, είναι επιβεβλημένη και καθοριστική! του έκοψε την φόρα.
- Καθοριστική?
- Τους είδες μπροστά σου... Τώρα θα πρέπει να τους αναγνωρίσεις?
- Να τους αναγνωρίσω?...
- Στο βίντεο!
- Μα νόμιζα ότι αυτό το είχατε κάνει εσείς?
- Ο δικός μου ο ρόλος είναι διαμεσολαβητικός. Αυτός που κάνει την μήνυση, κάνει και την αναγνώριση.
- Εγώ δεν έκανα καμία μήνυση...
- Έκανε η εταιρεία σου! Δεν αναφέρομαι σε σένα προσωπικά...
- Ωραία, τι πρέπει να κάνω?
- Απλά θα επιβεβαιώσεις ότι αυτούς που είδες πριν από λίγο μπροστά σου, είναι και στο βίντεο που έχουν καταγράψει οι κάμερες του καταστήματος.
Λέγοντας αυτά ο Βεληγκέκας κούνησε με το δεξί του χέρι το ποντίκι του υπολογιστή για να ενεργοποιηθεί η οθόνη, που ήταν σε κατάσταση αναμονής και πάτησε την έναρξη για ν' αρχίσει να παίζει το βίντεο. Εκείνος πήγε και στάθηκε δίπλα του. Του φαίνονταν αρκετά αστεία η όλη διαδικασία που έπρεπε ν' αναγνωριστούν οι ύποπτοι εις διπλούν. Μόλις όμως άρχισε να παίζει το επανεγγράψιμο δισκάκι κατάλαβε ότι τα πράγματα μόνο αστεία δεν ήταν...
Στο κατάστημα ο Βίκτωρας έπινε το τρίτο εσπρέσο της ημέρας και χαριεντίζονταν με το προσωπικό - που ως επί το πλείστον ήταν γυναίκες - όταν χτύπησε το κινητό του. Στο τηλέφωνο ήταν εκείνος και του διεμήνυσε ότι ήταν άμεση ανάγκη να έρθει τώρα στο Τμήμα, γιατί ο ίδιος είχε μπλέξει. Του τόνισε μάλιστα ότι έπρεπε να βιαστεί. Ο Βίκτωρας με την σειρά του ενημέρωσε το προσωπικό να τοιχοκολλήσει ένα χαρτί έξω από το κατάστημα που θα γράφει κλειστό λόγω κλοπής, άφησε τον αρχαιότερο στο πόστο του να περιμένει, έστειλε σπίτι τους υπόλοιπους και τό κοψε για το Τμήμα... Στο μεταξύ, ο Βεληγκέκας είχε αρχίσει να χάνει την υπομονή του.
- Θες να το ξαναδείς?
- Θ' αλλάξει κάτι?
- Ίσως δεις αυτό που βλέπω και γω...
Τι είχε δει λοιπόν? Σ' ένα φιλμάκι διάρκειας περίπου είκοσι δευτερολέπτων, τρία άτομα που έχουν τραβήξει τα ρούχα τους ώστε να μην φαίνονται τα πρόσωπα τους, σπάνε την βιτρίνα του καταστήματος και μπαίνουν μέσα. Από την εσωτερική κάμερα του μαγαζιού φαίνεται ν' ανοίγουν τα συρτάρια στα γραφεία και να φεύγουν αστραπιαία. Όλα αυτά σπασμωδικά, με κακή εικόνα και χωρίς ήχο. Τρεις φιγούρες που ενδεχομένως μπορεί να ήταν και οι πιτσιρικάδες, αλλά χωρίς να μπορείς να εστιάσεις στα χαρακτηριστικά τους, δεν έβαζες και το χέρι σου στην φωτιά για την ενοχή τους. Αυτό όμως που δεν μπορούσε να χωνέψει ήταν τι παραπάνω είχε δει ο Βεληγκέκας και μοίραζε απλόχερα χαστούκια με σιγουριά.
- Όσες φορές και να το δω, δεν νομίζω να γίνω πιο σοφός!
- Γιατι? Τι δεν καταλαβαίνεις? Αυτός που κοιτάει την κάμερα ειναι ο ψηλός με την κοτσίδα, αυτός που σπάει την βιτρίνα είναι ο χοντρός και αυτός που μπαίνει πρώτος στο κατάστημα είναι με το σκουλαρίκι.
- Το σκουλαρίκι που τό 'δατε, γιατί εγώ ψάχνω το κεφάλι του?
- Όχου αδελφέ μου... Μυστήριο τρένο είσαι... Αναγνώρισέ τους να πάμε στα σπίτια μας...
- Αν δεν είμαι βέβαιος 100% δεν μπορώ να κάνω αυτό που μου ζητάτε...
- Γιατί καλέ μου άνθρωπε με τυραννάς? Γιατί? Πρόσεξες το μπουφάν με τα γράμματα που φοράει ο κοτσίδας?
- Μα όταν τους φέρατε πάνω, μπουφάν φορούσε ο χοντρός?
- Καλά μη σκας γι' αυτό... Αλλάξανε ρούχα μεταξύ τους στο κρατητήριο. Είναι του λόγου τους κάτι σουπιές...
- Τουλάχιστον μπορούμε να ζουμάρουμε για να δούμε το λογότυπο στο μπουφάν?
- Δυστυχώς αυτό δεν γίνεται... Ο εξοπλισμός μας δεν είναι και πολύ σύγχρονος.
- Τότε λυπάμαι αλλά δεν θα μπορέσω να σας εξυπηρετήσω... Ευχαρίστως ναι... Αλλά όχι...
- Τι να σου πω τώρα...
Εκείνη την στιγμή νά σου και ο Βίκτωρας καμαρωτός καμαρωτός. Είχε βγάλει το σακάκι και το κράταγε στον ώμο. Έβγαλε τα γυαλιά του, τα κρέμασε στη διχάλα του λευκού πουκαμίσου του - ίσα ίσα ν' ακουμπάνε στο στήθος - και χωρίς να χάσει χρόνο αυτοσυστήθηκε. Ο Βεληγκέκας μόλις τον είδε αναθάρρησε. Είχε χάσει την ψυχραιμία του και βλέποντας τον, κατάλαβε ότι μαζί του θα μπορούσε να συνεννοηθεί καλύτερα. Μόλις, μάλιστα, έμαθε και την ιδιότητα του σταμάτησε ν' ασχολείται μ΄εκείνον.
- Πέρνα απέναντι εσύ... Κύριε Βίκτωρα, ελπίζω να φανείτε πιο συνεργάσιμος από τον υφιστάμενό σας!
- Κύριε Αστυνόμε, εγώ είμαι δω για να διευκολύνω το έργο της Αστυνομίας και κατά συνέπεια το δικό σας...
- Κάτι μου λέει πως εμείς οι δύο θα τα πάμε μια χαρά... Λοιπόν ιδού το ντοκουμέντο.. Στα χέρια σας, παραδίδω την ρομφαία της δικαιοσύνης για να τιμωρήσετε τους ενόχους...
Μετά από είκοσι δευτερόλεπτα ο Βίκτωρας ζητά να το ξαναδεί. Μετά από τέσσερις προβολές δείχνει να τα έχει χαμένα...
- Μήπως θα μπορούσαμε να ζουμάρουμε σε αυτό το σημείο?
- Καλώς τον και αυτόν. Μα που θαρρείτε ότι βρίσκεστε? Στα γραφεία της Ιντερπόλ?
- Κύριε Αστυνόμε καλύτερα χίλιοι ένοχοι ελεύθεροι, παρά ένας αθώος στην φυλακή...
- Μωρέ τι μας λες? Πέρνα και συ απέναντι... Βαλθήκατε να με τρελάνετε σήμερα?
Και όπως η κατάσταση έδειχνε λίγο πριν ξεσπάσει καταιγίδα μ' έναν Βεληγκέκα έτοιμο να εκραγεί, μερικά τηλεφωνήματα του Βίκτωρα στην εταιρεία αποφόρτισαν την ατμόσφαιρα. Θα κατέβαινε από τα κεντρικά ο υπεύθυνος Ασφαλείας και θα διευθετούσε ο ίδιος το ζήτημα. Κατόπιν εντολής ο Βίκτωρας έπρεπε να επιστρέψει στο γραφείο για να παραστεί σε μια σύσκεψη και εκείνος να γυρίσει στο κατάστημα, διότι η βιτρίνα θα επισκευάζονταν σήμερα, καθώς το μαγαζί θα λειτουργούσε την επόμενη μέρα το πρωϊ. Έτσι λοιπόν οι δυο τους πιασμένοι αγκαζέ και με βήμα σημειωτόν δοκίμασαν να φύγουν. Μέχρι να φτάσουν στην πόρτα, τους πρόλαβε η φωνή του Βεληγκέκα
- Μωρέ καλά κάνουν και σας κλέβουν!... 
Κάτι πήγε ν' απαντήσει εκείνος, αλλά το χέρι του Βίκτωρα τού φραξε το στόμα. Παρέμεινε σιωπηλός. Ολόκληρη η αλφαβήτα στέναζε μέσα του. Ήθελε να μετουσιωθεί σε λέξεις. Όμως δεν είπε τίποτα. Και ας είχε ξαναβρεί όλα τα σύμφωνα...  Και τα φωνήεντα επίσης...

Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα, ονόματα ή καταστάσεις είναι συμπτωματική