- Στραβομάρα! Πρόσεχε λίγο ανάγωγε! Με ξενύχιασες! Κάνει έξαλλα ένας ευτραφής κύριος με σμόκιν γύρω στα εξήντα.
Ο ψηλός άντρας δεν του δίνει σημασία και συνεχίζει σαν να μην συνέβη τίποτα . ’’Θα σε αγκαλιάσω με τόση δύναμη μέχρι τα κορμί σου να λιώσει στα χέρια μου…’’
- Κύριε τι ψάχνετε; τον προσγειώνει στην πραγματικότητα ο μετρ του ξενοδοχείου Πιερ Λακρός. Στέκεται μπροστά του. Είναι πιο κοντός, πιο χοντρός και έχει φακίδες στο πρόσωπο.
- Έχω έρθει για το δείπνο! Κάνει εκείνος
- Το δείπνο είναι στις 9. Είναι νωρίς ακόμα!
- Θα περιμένω στο μπαρ τότε!
- Κύριε το σημερινό δείπνο επιβάλλει σμόκιν για τους άντρες και βραδινή τουαλέτα για τις κυρίες. Λυπάμαι αλλά δεν μπορώ να σας επιτρέψω την είσοδο με αυτήν την αμφίεση.
Λίγο παραπέρα ένας εύσωμος κύριος, γύρω στα πενήντα, με φράντζα στο μαλλί και μουστάκι περιποιημένο διαβάζει εφημερίδα. Φοράει σμόκιν και ογκώδες μαύρο καπέλο. Είναι ο Σεργκέι Ντιάγκιλεφ, κριτικός τέχνης και χορογράφος. Ακούγοντας την στιχομυθία γίνεται έξαλλος…
- Σε ποιον θα αρνηθείς την είσοδο, ανόητε; Στον Τζέημς Τζόυς! Στον συγγραφέα για τον οποίο μιλάει όλο το Παρίσι!
- Τι γκάφα Θεέ μου! Συγχωρέστε με κύριε Τζόυς! Περάστε στο μπαρ! Έχει ήδη ανοίξει και σας περιμένει! Κάνει ντροπιασμένα ο μετρ.
- Τζέημς ελπίζω αυτός ο βλάκας να μη σου χάλασε την διάθεση. Ότι πιεις στο μπαρ είναι κερασμένα από μένα! Ψιθυρίζει συνωμοτικά στο αφτί του συγγραφέα και τον βλέπει να απομακρύνεται
- Κύριε Ντιάγκιλεφ! Ψελλίζει έντρομα ο μετρ. Ελπίζω αυτό το ατυχές περιστατικό να μείνει μεταξύ μας και να μην διαρρεύσει στον κύριο και την κυρία Σιφφ;
- Θα έρθουν και άλλοι σαν και αυτόν! Φρόντισε να ενημερωθείς! Αν μου καταστρέψεις το δείπνο, αύριο θα καθαρίζεις τουαλέτες. Θα φροντίσω για αυτό εγώ προσωπικά! Το κατάλαβες;
- Μάλιστα κύριε!
- Που βρισκόμαστε αυτήν την στιγμή;
- Σερβίρεται ο καφές κύριε!
- Καλώς! Να με ενημερώνεις συνεχώς! Θα είμαι στο φουαγιέ.
Στο μπαρ του ξενοδοχείου ο συγγραφέας ανάβει ένα άφιλτρο και δεν δίνει σημασία στον κόσμο που σιγά σιγά γεμίζει τα γύρω τραπέζια. Είναι απορροφημένος στον δικό του κόσμο.
‘’Ω εσύ Νόρα! Σειρήνα της καρδιάς μου. Σαν άλλος Οδυσσέας θα δεθώ στο κατάρτι της ψυχής μου και θα ζητήσω από τους συντρόφους μου να βάλουν στα αφτιά τους…’’
- Τι να σας φέρω κύριε; Ρωτάει ο μπάρμαν Ματιέ Κάσοβιτς. Είναι νεαρός, γύρω στα τριάντα και αρκετά μαυριδερός.
- Βουλοκέρι!
- Πως; Είστε καλά κύριε;
- Μια σαμπάνια ήθελα να πω!
‘’Και θα σε αφήσω να με ξελογιάσεις εσύ με το τραγούδι σου! Δεν θα σου αντισταθώ διόλου αέρινη μου μελωδία…’’
- Ορίστε κύριε!
- Τι είναι αυτό;
- Η σαμπάνια σας κύριε!
- Ένα ποτήρι;
- Μάλιστα κύριε!
- Μάλλον αγνοείς ότι σερβίρεις έναν Ιρλανδό;
- ……!
- Πήγαινε παλικάρι μου και φέρε το μπουκάλι
- Μα δεν είναι ούτε εφτά;
- Ε και; Έχεις να σερβίρεις το τσάι πρώτα;
- Μάλιστα κύριε! Όπως αγαπάτε…
Σε ένα από τα πολυτελή δωμάτια του ξενοδοχείου ο Σίντνεϋ Σιφφ, βαθύπλουτος εβραίος και λάτρης της τέχνης, φτιάχνει το παπιγιόν του μπροστά στον καθρέφτη. Είναι από ώρα πια έτοιμος και περιμένει την αγαπημένη του Βάϊολετ να ετοιμαστεί. Βγάζει το ρολόι από το τσεπάκι του μαύρου γιλέκου και το κοιτά…
- Γλυκιά μου μήπως να βιαστείς; Της λέει στοργικά. Είναι περασμένες εφτά!
- Καλέ μου Σίντνεϋ! Έχω μια μικρή ανησυχία! Του κάνει εκείνη με νάζι. Φορά μια βραδινή άσπρη τουαλέτα και έχει τα καστανόξανθα της μαλλιά πιασμένα ψηλά. Προσπαθεί να βάλει στον ψιλόλιγνο λαιμό της ένα κολιέ με μαργαριτάρια χωρίς επιτυχία.
- Τι σε ανησυχεί μωρό μου; Στάσου να σε βοηθήσω!
- Λες να θυμώσει ο Σεργκέι όταν ανακαλύψει ότι το δείπνο που είναι προς τιμή του, τελικά δεν είναι!
- Ο Σεργκέι είναι μεγάλη καρδιά. Αλλά πως θα το ανακαλύψει; Το δείπνο είναι σε πολύ κλειστό κύκλο. Σαράντα νοματαίοι θα είμαστε πάνω κάτω. Και από ότι θυμάμαι λίστα με τους προσκεκλημένους δεν στείλαμε στις εφημερίδες. Όλοι γνωρίζουν ότι αφορμή για το σημερινό συμπόσιο είναι η παράσταση του Ιγκόρ.
- Ο γλυκός μου Ιγκόρ! Και τι παράσταση! Ο Σεργκέι έκανε εξαιρετική δουλειά με τα μπαλέτα!
- Μόνο εσύ και εγώ γνωρίζουμε ότι όλο αυτό είναι μια βιτρίνα!
- Μια βιτρίνα για να συναντηθούν δύο ιδιοφυίες! Δύο γίγαντες! Σίντνεϊ γλυκέ μου, καταλαβαίνεις ότι με την δική μας συνδρομή θα αλλάξει η παγκόσμια λογοτεχνία!
- Πως! Ανατριχιάζω στην σκέψη. Βιάσου όμως τώρα. Μην ξεχνάς ότι πρέπει να είμαστε παρόντες σε αυτήν την συνάντηση. Ο Μαρσέλ μιλάει γαλλικά και ο Τζέημς μόνο αγγλικά. Ποιος θα κάνει τις συστάσεις αν δεν είμαστε εμείς εκεί!
- Πόσο δίκιο έχεις αγάπη μου! Αυτό κόντεψα να το ξεχάσω! Λες όμως να μην έρθουν; Λες να το ξέχασε κάποιος από τους δυο;
- Πάψε να ανησυχείς γλυκιά μου! Ο Τζέημς Τζόυς είναι ήδη κάτω. Και ο Μαρσέλ δεν τα χάνει αυτά!
- Πάμε μωρό μου! Πάμε να αλλάξουμε τον κόσμο!
Στο σαλόνι του ξενοδοχείου τα τραπέζια έχουν γεμίσει με κοσμικές κυρίες, χορευτές και μουσικούς από την παράσταση. Σε ένα από τραπέζια...
- Κοιτάξτε στο απέναντι τραπέζι. Κάθεται ο Πάμπλο Πικάσο με τον Ιγκόρ Στραβίνσκι. Άραγε τι να συζητούν; Αναρωτιέται όλο απορία η Ζοζεφίνα στις φίλες της .Είναι μια πενηντάρα κουτσομπόλα με ξανθά σγουρά μαλλιά και μεγάλο ντεκολτέ.
- Σίγουρα για κάποιον πίνακα που ετοιμάζει ο ζωγράφος μας, απαντά με η Ζακλίν, μια ώριμη διαβασμένη κοκέτα που ο χρόνος δεν φαίνεται να έχει περάσει από πάνω της.
- Γιατί για έναν πίνακα και όχι για μια νέα παράσταση από τον μεγάλο μας συνθέτη; Διαφωνεί όλο πόζα η Μαρί πιο νέα και η πιο τσαχπίνα της παρέας.
Στο τραπέζι για το οποίο απορούν οι κυρίες , η συζήτηση έχει ανάψει για τα καλά…
- Ιγκόρ, φίλε μου τις ντομάτες αυτή την φορά τις γλίτωσες! Εξαίσια παράσταση!
- Μην γίνεσαι κυνικός Πάμπλο! Αυτό έχει συμβεί μια φορά. Στην Ιεροτελεστία της Άνοιξης. Το παριζιάνικο κοινό δεν ήταν έτοιμο ακόμα για αυτού του είδους το έργο.
- Τρίχες! Αν θυμάσαι ο πρώτος που πέταξε την ντομάτα, ήμουν εγώ!
- Πώς να το ξεχάσω! Ξώφαλτσα με πήρε! Επιμένω όμως το έργο είναι διαχρονικό. Θα εκτιμηθεί στις επόμενες γενιές.
- Πως περνάτε φίλοι μου; Ρωτάει ο Σεργκέι Ντιάγκιλεφ. Έχει ήδη πλησιάσει το τραπέζι τους και τσουγκρίζει τα ποτήρια τους.
- Εγώ πεινάω! Αλήθεια τώρα πότε θα φάμε; Παραπονιέται ο Πάμπλο
- Το νου του στο φαγητό τον έχει πάντα! Η αποψινή βραδιά είναι μαγική. Σε ευχαριστούμε Σεργκέι
- Εγώ σε ευχαριστώ Ιγκόρ! Σας ευχαριστώ και τους δυο σας για την τιμή που μου κάνετε. Νομίζω ότι το δείπνο θα καθυστερήσει! Δεν έχει έρθει ο Μαρσέλ! Τι είναι αυτό το ύφασμα που φοράς στο κεφάλι σου Πάμπλο;
- Τουρμπάνι είναι απαίδευτε!
- Βγάλτο μην σε μπερδέψουν με Ινδό που μεταφέρει τις βαλίτσες!
- Εξυπνάδες! Αυτό που βλέπεις αύριο θα το φοράει όλο το Παρίσι!
- Να ζήσω να το δω και αυτό!
Στο τραπέζι με την Ζοζεφίνα και τις φίλες της...
- Κοιτάξτε στο μπαρ τον ψηλό άντρα που πίνει σαμπάνια! Είναι ο Τζέημς Τζόυς! Φωνάζει με θαυμασμό η Μαρί.
- Αχ! Ο Οδυσσέας του με συγκλόνισε! Κάνει με δέος η Ζακλίν.
- Κατάφερες να το διαβάσεις μέχρι το τέλος; Γιατί εγώ δεν άντεξα! Απορεί η Ζοζεφίνα
- Κοιτάξτε, εμάς κοιτάει. Θα πεθάνω Θεέ μου! Κάνει ντροπαλά η Μαρί
Στο μπαρ…
''Ανάθεμα με και αν βλέπω τίποτα. Διάολε πως και δεν πήρα τα γυαλιά μου σήμερα'', σκέφτεται ο συγγραφέας πριν χαθεί και πάλι στην οδύσσεια της σκέψης του. ‘’Ω, Νόρα! Μάγισσα Κίρκη που με φυλάκισες στο άγονο νησί σου! Εκλιπαρώ για ένα χάδι σου…’’
- Κύριε Τζόυς, πολύ χαίρομαι που σε βλέπω! Έμαθα πως είστε από ώρα εδώ!
- Ναι! Ποιος είναι; Συγχωρέστε με αλλά δεν έχω τα γυαλιά μου μαζί! Έχω πιει και λίγο!
- Είμαι ο Σίντνεϊ!
- Ααα! Ο Σίντνεϊ! Ποιος Σίντνεϊ;
- Ο Σίντνεϊ Σιφφ.
- Ααα! Ο κύριος Σιφφ! Να σας ευχαριστήσω και από κοντά για την πρόσκληση σας! Περνάω θαυμάσια όπως βλέπετε…
- Η τιμή είναι δική μου κύριε Τζόυς! Ο Οδυσσέας είναι εξαιρετικός! Εισάγετε στην λογοτεχνία μια καινούρια δομή
- Αφού το λέτε εσείς εγώ γιατί να διαφωνήσω…
- Ταυτίστηκα αμέσως με τον Λεοπόλδο Μπλουμ! Ένα περίεργο πράγμα!
- Αφού ταυτιστήκατε εγώ τι μπορεί να κάνω…
- Ναι! Κοιτάξτε κύριε Τζόυς. Σε λίγο θα είναι μαζί μας ο κύριος Προυστ! Τον γνωρίζετε προσωπικά;
- Όχι
- Έχετε διαβάσει κάποιο από τα έργα του;
- Δεν έτυχε!
- Λοιπόν όταν θα έρθει, θέλω πολύ να γνωριστείτε μεταξύ σας. Μπορείτε να είστε νηφάλιος μέχρι τότε! Θα το κάνετε αυτό για μένα;
- Εμείς οι Ιρλανδοί δεν μεθάμε ποτέ!
- Το βλέπω!
Αρκετά πιο μετά και λίγο πιο πέρα από το μπαρ…
- Βάϊολετ είσαι υπέροχη σήμερα. Τι θα γίνει; Θα φάμε! Έχω λυσάξει; Έχει πάει δώδεκα!
- Περιμένουμε τον Μαρσέλ! Τι δεν καταλαβαίνεις;
- Μα που είναι και αυτός ο έρμος; Από τις εννιά είμαι με καφέ και παξιμάδι!
- Μην γίνεσαι κοιλιόδουλος Πάμπλο!
- Δεν σου κρύβω ότι περιμένω το δείπνο για να σώσει μια βαριεστημένη βραδιά μέχρι τώρα.
- Μην γίνεσαι κακός!
Σε διπλανό τραπέζι…
- Διαφωνώ με την μουσική που παίζει αυτή την στιγμή. Δεν μπορεί να παραβρίσκομαι εγώ μεταξύ των καλεσμένων, ένας συνθέτης παγκοσμίου φήμης, και να ακούγεται υπόκρουση από Μπετόβεν. Ποιος έχει επιμεληθεί την μουσική για απόψε Σεργκέι;
- Σου το ορκίζομαι Ιγκόρ! Δεν είχα ιδέα για το αποψινό. Έχεις το λόγο μου ότι ο υπεύθυνος για αυτό θα λογοδοτήσει! Ας μην γίνει αιτία να χαλάσει η αποψινή μας βραδιά για αυτόν το λόγο!
Στο τραπέζι με τις κοσμικές κυρίες…
- Μόλις έμαθα ότι περιμένουμε από στιγμή σε στιγμή τον Μαρσέλ Προυστ! Ενημερώνει η Ζοζεφίνα τις φίλες της .
- Α! Για αυτό καθυστερεί το δείπνο! Κάνει η Μαρί
- Ξέρετε τι σημαίνει αυτό κυρίες μου; Ρωτά η Ζακλίν
- Τι; Λένε με μια φωνή οι άλλες δύο
- Ο Προυστ θα συναντήσει τον Τζόυς! Η ακούσια μνήμη θα συναντήσει τον εσωτερικό στοχασμό! Θα ζήσουμε σε λίγο μεγάλες στιγμές!
Αααα! Κάνουν οι άλλες δυο και κοιτάζονται μεταξύ τους συνωμοτικά χωρίς να κατάλαβαν γρι από αυτό που άκουσαν.
Λίγο πιο πέρα η Βάϊολετ είναι φανερά αγχωμένη…
- Σίντνεϊ γλυκέ μου! Λες να μην έρθει τελικά;
- Μπα!
- Είναι και αυτό το άσθμα που τον ταλαιπωρεί βλέπεις!
- Θα έρθει! Μου έχει δώσει τον λόγο του! Εγώ για τον άλλον ανησυχώ!
- Τον είδες! Πως είναι;
- Πίνει από τις έξι το απόγευμα! Και ήδη έχει πάει μία!
- Σου μίλησε;
- Κάτι ασυναρτησίες! Αμφιβάλλω αν είναι σε θέση να πει έστω και μια κουβέντα! Για λογοτεχνία ούτε λόγος!
- Ας ελπίσουμε ότι ο Μαρσέλ θα σώσει την παρτίδα!
Στο φουαγιέ του ξενοδοχείου ένας άντρας με χωρίστρα στη μέση των μαλλιών του και παχύ μουστάκι κάνει την εμφάνιση του. Είναι χλωμός και έχει μαύρους κύκλους κάτω από τα μάτια του. Πάνω από το ακριβό του σμόκιν φορά ένα λούτρινο παλτό. Στέκεται μπροστά στον απορημένο μετρ Πιερ Λακρός που τον κοιτά σαν χάνος
- Είμαι ο Μαρσέλ Προυστ! Προλογίστε με!
- Ε! Βέβαια! Αμέσως! Κάνει εκείνος που δεν έχει ξεχάσει την απογευματινή βλακεία.
Ένα λεπτό αργότερα η Βάϊολετ είναι στην υποδοχή…
- Ακριβέ μου Μαρσέλ! Γιατί άργησες;
- Μα για να κάνω εντύπωση Mon Ami!
- Νομίζαμε πως δεν θα ερχόσουν!
- Αφαιρέθηκα στο υπνοδωμάτιο μου! Αναζητούσα τον χαμένο χρόνο!
- Να σου πάρω το παλτό;
- Καλύτερα όχι. Κρυώνω λίγο
- Είσαι καλά;
- Το στομάχι μου κάνει από το πρωί σαν σπασμένος σωλήνας αποχέτευσης. Έχω και λίγα αέρια!
- Αχ Μαρσέλ μου! Πόσο χαίρομαι που σε βλέπω! Σήμερα μαζί μας είναι και ο Τζέημς Τζόυς. Ο Ιρλανδός συγγραφέας. Το βιβλίο του ο ‘’Οδυσσέας’’ εκδόθηκε πριν τρεις μήνες. Μήπως έτυχε να διαβάσεις το πρώτο μέρος του βιβλίου ή το δεύτερο;
- Όχι
- Θα ήθελα πολύ να τον γνωρίσεις και να γίνει φίλος σου!
- Βάϊολετ μία φιλία αυτή την στιγμή είναι το τελευταίο πράγμα που θα σκεφτώ!
- Μα γιατί;
- Γιατί θα με αποπροσανατολίσει από την βασική μου αποστολή.
- Δεν μπορείς να κάνεις ένα διάλειμμα;
- Όχι χρυσή μου! Πρέπει να ολοκληρώσω τον Χαμένο Χρόνο πριν σας αφήσω χρόνους!
- Πέρασε Μαρσέλ! Το δείπνο είναι έτοιμο!
Το τραπέζι είναι στρωμένο για εφτά. Στην κεφαλή κάθεται η οικοδέσποινα Βάϊολετ Σιφφ. Αριστερά της ο Μαρσέλ Προυστ, δίπλα του ο Σίντνεί Σιφφ και πιο δίπλα ο Τζέημς Τζόυς. Δεξιά της μοναδικής κυρίας στο τραπέζι είναι ο Πάμπλο Πικάσο και δίπλα του ο Ιγκόρ Στραβίνσκι .Δίπλα σε αυτόν κάθεται ο Σεργκέι Ντιάγκιλεφ και με αυτόν παρόντα το δείπνο αρχίζει να σερβίρεται. Στο διπλανό τραπέζι με τις κοσμικές κυρίες υπάρχει μια αναστάτωση.
- Κοιτάξτε τους! Λέει η Ζοζεφίνα
- Τι χαριτωμένοι! Λέει η Μαρί
- Και πόσο ταλέντο μαζεμένο! Ακριβώς δίπλα μας! Πόσο τυχερές είμαστε! Λέει και η Ζακλίν.
Στο τραπέζι με τους εφτά…
- Θα ήθελε ο κύριος Τζόυς να μας διαβάσει κάτι από τον Οδυσσέα του; Έχω μαζί μου ένα αντίτυπο!
- Πολύ καλή ιδέα Βάϊολετ! Συνδράμει στην ιδέα της και ο Σίντνεϊ
- Λυπάμαι! Αλλά δεν έχω φέρει μαζί μου τα γυαλιά μου! Και έτσι θα σας απογοητεύσω, κάνει εκείνος!
- Με αυτές τις τρούφες ποιος νοιάζεται! Πετάγεται ο Πάμπλο. Δοκίμασες Μαρσέλ ;
- Αν και έχω το στομάχι μου σήμερα και δεν μπορώ να φάω πολλές είναι όντως εξαιρετικές.
- Αυτή η μουσική με ενοχλεί! Εσάς; Ρωτάει ο Ιγκόρ Στραβίνσκι
- Λοιπόν με όλο το θάρρος, κάνει ο Σίντνεί Σιφφ παίρνοντας το λόγο. Θέλω να διακόψω για λίγο το δείπνο και να σας συστήσω, κύριε Τζόυς, τον κύριο που κάθεται δεξιά μου, τον κύριο Μαρσέλ Προυστ
- Καλά καλά, κάνει ο τελευταίος. Πιάσε μου τώρα την αλατιέρα!
- Διάολε έτσι που πήρες τον λόγο, νόμιζα ότι θα έλεγες κάτι για μένα! Κάνει με παράπονο ο Σεργκέι Ντιάγκιλεφ.
- Τι να πω για σένα; Απορεί ο Σίντνει Σιφφ
- Δεν ξέρω! Κάτι! Να σου θυμίσω ότι σήμερα είμαι το τιμώμενο πρόσωπο!
- Δεν είσαι! Πετάγεται για δεύτερη φορά ο Πάμπλο Πικάσο. Αυτό το πανηγύρι στήθηκε για άλλους!
- Πως; Αν είναι αλήθεια απαιτώ εξηγήσεις! Εκρήγνυται ο Σεργκέι Ντιάγκιλεφ
- Αμάν πια με αυτή την μουσική! Θα την αλλάξει κάποιος επιτέλους; Εκρήγνυται δις ο Ιγκόρ Στραβίνσκι
- Θα πεις καμιά κουβέντα άνθρωπέ μου; Κάνει εξοργισμένα ο Σίντνεϊ Σιφφ στον Τζέημς Τζόυς που έχει μισοκοιμηθεί στο τραπέζι.
- Το ξύδι παρακαλώ! Κάνει αυτός μεθυσμένα και κοιμισμένα.
- Κύριοι πλήττω! Κάνει ο Πικάσο βαριεστημένα.
- Μισώ τον Μπετόβεν! Κάνει ο Στραβίνσκι λυσσαλέα.
- Μόλις έκλασα! Κάνει και ο Προυστ ανακουφισμένα.
Στο διπλανό τραπέζι…
- Είμαι σίγουρη ότι κάτι ετοιμάζουν και οι εφτά! Δηλώνει με σιγουριά η Ζοζεφίνα
- Διάβασα τα χείλη του Προυστ μόλις τώρα! Απήγγειλε τον πρώτο στίχο της Αινειάδας του Βιργιλίου στα λατινικά. Arma virumque cano... Τραγουδώ για όπλα και για τον άνδρα... Βεβαιώνει η Ζακλίν.
- Κυρίες μου μόλις άλλαξε ο πολιτιστικός μας χάρτης ! Είπε και η Ζακλίν
Μετά το δείπνο ο κόσμος σιγά σιγά αποχωρεί. Η Βάϊολετ δείχνει απογοητευμένη. Αλλιώς την περίμενε την αποψινή βραδιά. Είχε άλλες προσδοκίες. Ο Σίντνεϊ πιστεύει πως έχει μια τελευταία ευκαιρία και μοιράζεται την ιδέα του μαζί της.- Πιστεύεις ότι αυτό είναι καλή ιδέα γλυκέ μου;
- Είναι το τελευταίο μας χαρτί!
- Να μοιραστείτε ένα ταξί και οι τρεις σας;
- Δεν υπάρχει άλλη λύση αγάπη μου! Μες στο ταξί μπορεί να γίνει ότι δεν έγινε στο δείπνο.
- Μια εκκεντρική φράση!
- Μια συγκλονιστική στιχομυθία!
- Ίσως η απαρχή μιας μεγάλης φιλίας!
- Μακάρι γλυκιά μου! Μακάρι!
Μέσα στο ταξί λίγο αργότερα…
- Λοιπόν κύριοι συμφωνείτε να το πάρουμε από την αρχή; Και μια που δεν μιλάτε την ίδια γλώσσα, εγώ είμαι εδώ για να σας βοηθήσω αν δεν έχετε αντίρρηση; Προσπαθεί να συμβιβάσει τα πράγματα και στις δύο γλώσσες ο Σίντνεϊ Σιφφ
- Θα αφήσετε πρώτα εμένα στο σπίτι μου! Κάνει ελαφρώς με αγένεια στα γαλλικά ο Μαρσέλ Προυστ
- Αν δεν σας πειράζει λέω να ανάψω ένα τσιγάρο; Κάνει και ο Τζέημς Τζόυς στα αγγλικά και μην περιμένοντας απάντηση το ανάβει.
- Τι κάνεις; Απορεί ο Σίντνεϊ Σιφφ
- Καπνίζω!
- Αυτό το βλέπω! Δεν είμαι γκαβός! Ο άνθρωπος δίπλα μου πάσχει από χρόνιο άσθμα!
- Καλά τότε! Κάνει ο Τζέημς Τζόυς και ανοίγει το παράθυρο δίπλα του συνεχίζοντας το κάπνισμα.
- Άνθρωπε μου τι δεν καταλαβαίνεις από αυτά που λέω! Ο καπνός σου είναι ενοχλητικός! Πέτα το τσιγάρο;
- Το πέταξα!
Φθάνοντας το ταξί έξω από το σπίτι του Προυστ…
- Σε ευχαριστώ Σίντνεϊ για το αποψινό δείπνο!
- Δεν θα μας καλέσεις πάνω Μαρσέλ;
- Το σπίτι μου είναι ανοιχτό μόνο για τους στενούς μου φίλους Σίντνεϊ! Όπως εσύ!
- Μα γιατί;
- Για χρόνια πλαγιάζω νωρίς. Μερικές φορές, μόλις σβήνω το κερί, τα μάτια μου κλείνουν τόσο γρήγορα ώστε δεν προφταίνω να αναλογιστώ...
- Τι πράγμα;
- Με παίρνει ο ύπνος.
- Οδηγέ θα κατέβω και εγώ εδώ! Κύριε Τζόυς αν δεν σας πειράζει θα συνεχίσετε μόνος σας με την κούρσα!
Βλέποντας το ταξί να φεύγει συνειδητοποίησε προς μεγάλη του απογοήτευση ότι σήμερα είχε χαθεί μια μεγάλη ευκαιρία και αισθάνθηκε ένοχος για αυτό. Η συνάντηση στην οποία είχε επενδύσει αυτός και η γυναίκα του η Βάϊολετ δεν είχε εξελιχθεί καλά. Η μήπως όχι; Μήπως στη σημερινή βραδιά είχαν μπει οι βάσεις για την αρχή μιας μελλοντικής φιλίας; Μήπως οι δύο άντρες θα είχαν την ευκαιρία να τα ξαναπούν κάτω από άλλες συνθήκες; Και μάλιστα πιο ευνοϊκές από τις σημερινές; Του άρεσε αυτό που σκέφτηκε και αδημονούσε να το μοιραστεί με την γλυκιά του Βάϊολετ. Και με αυτή την σκέψη χώθηκε μέσα στο σπίτι του Προυστ.
Μέσα στο ταξί όταν έμεινε μόνος του οΤζέιμς Τζόυς ξανάναψε τσιγάρο.
- Που πάμε; Ρώτησε ο οδηγός ταξί
- Οπουδήποτε αλλού! Απάντησε ο Ιρλανδός συγγραφέας και μετά χάθηκε στις σκέψεις του.
‘’Ω Νόρα! Εσύ Καλυψώ! Νύμφη! Κόρη του Άτλαντα! Που με κρατάς αιχμάλωτο στο νησί της Ωγυγίας! Δέξου τον οίκτο μου και μην με αφήνεις ελεύθερο να σαλπάρω για το νησί μου. Διότι εσύ είσαι η αγάπη μου. Ο κόσμος μου. Η Ιθάκη μου…’’
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου